BVG     Atrás    Índice de Páxinas

A casa do souto de Bustarel seguía igual que cuando o trasno a deixara vintecinco anos atrás. A única diferencia é que xa non había nin vacas nin cochos, mais namais ovellas, aínda que as pitas seguían alí.      Pere Xil tía muita curiosidade por saber quen vivía alí entón, se seguiría aquel labrego enxuito e argute que o vencera nas tres probas ou non. Asomouse pola ventá, mais non viu nada porque o interior estaba todo escuro. Nos arredores non se percibía a presencia de humanos e namais se escuitaban os páxaros a pirlar á entrada do souto.      Non quixo entrar na casa dun xeito arriscado, así que excavou unha galería desde o souto coa axuda do sou martelo de diamante, a ferramenta máxica dos trasnos, para acceder ás antigas galerías do que fora o sou lar vintecinco anos atrás. Mais o que atopou alí non lle fexo ningunha gracia, porque a galería principal, a que desembocaba na cocía da casa, parecía un cuiteiro. Durante vintecinco anos, os moradores da casa tiraran por alí todas as porquerías que producían e lles sobraban. Alí había mesmo o esqueleto dun gato —Pere Xil tía alerxia aos gatos— xunto con moreas e moreas de lixo.      Pere Xil houbo volver para a superficie. Estaba indignado. Non podía consentir que o sou vello lar se convertese nun cuiteiro. Os trasnos tein o sou orgullo e os humanos non tein dereito a dexobar todo o que lles pete.      Decidiu esperar na beira do souto para ver quen era o morador ou moradores da casa. Estaba disposto a se vingar de quen fose, mais daquela non se ía deixar coller en probas trapalleiras, esta vez faría o que a el lle parecese máis axeitado.      Contra a tardiquía viu a unha muller volver para a casa seguida dun grandísimo rabaño de ovellas. Desde mui lonxe xa se sentiran as esquías do gado, fendo todas xuntas unha orquestra desafinada e inharmónica que, pese a todo, formaba parte da paisaxe. Cuando a muller estevo a pouca distancia, Pere Xil recoñeceu nela os trazos do vello labrego que o gañara vintecinco anos atrás. Era, sen dúbida, a súa filla, quen, por certo, chamábase Olalla, mais eso é algo que o trasno nunca non chegou a saber, como tampouco averiguara xamais o nome do pai dela.      De ter sido algo observador, Pere Xil teríase decatado de que aquela muller tía uns ollos e unha maneira de mirar abondo distinta á da maioría dos humanos cos que se cruzaba. Tía unha profundidade mui especial e un halo de misterio arredor dela, mais o pequeno ser subterráneo tía outras preocupaciois na cachola antes de observar o que saltaba á vista. Mais ese era un erro que daría pagado algún día.      De seguida o trasno maquinou que a mellor vinganza sería roubar todas as ovellas para deixar a muller sen medio de subsistencia. Se non tía con que gañar o pan, habería abandonar a casa e marchar por aí buscar a vida. Era unha boa oportunidade para recuperar aquelos terreos. O plano era doado de realizar e non lle levaría máis que uns poucos días.      Olalla guardaba o gado na antiga corte das vacas. Eran muitas, arredor de duascentas. Lendar un rabaño tan grande había ser complicado, de modo que cuando Olalla estivese no campo, seríalle imposible que as tivese todas á vista. Amais, non tía a compaña dun triste can de pastor que a axudase na xeira.      Pere Xil sorriu satisfeito. Era todo tan doado...      Aquela noite, o trasno durmiu na superficie arroupado por unhas folgueiras, soñando que volvía ao sou lar despois de tantos anos.

© 2006 Biblioteca Virtual Galega