Al riscar o día, Olalla saliu da casa e foi para a
corte. Abriu a porta e botou a andar. Automaticamente, as ovellas
saliron todas e foron tras dela sen que fixese falta lles dar un berro.
Parecía que sabían perfectamente cual era a súa obriga sen que
ninguén houbese recordárllelo.
Endebén, aquel detalle pasou inadvertido para o trasno. Estaba cego por
realizar a súa vinganza, eso era no único que pensaba. A palabra
vinganza pode causar horror entre os humanos, mais para os trasnos non
é algo tan serio, aínda que elos son mui rancorosos e organizan
vinganzas por cualquera cousa, mesmo cuando un diz a outro: "Teis
as orellas redondas como un humano", o cual ten muito de ofensivo
para elos, porque xa sabedes que elos as tein picudas.
Os trasnos usan as vinganzas para se divertiren. Cuando un trasno se
vinga doutro, quen recibe a vinganza volve, á súa vez, vingarse do
vingador, de maneira que se forma unha cadea de vinganzas e
contravinganzas que dura séculos, ata que, cabo do tempo, xa ninguén
se acorda de por que empezou todo aquelo e dedícanse a outra cousa. É
mui raro, así e todo, que un trasno se vingue dun humano, mais cuando o
fai, pode ser aborrecido, como foi o caso de Pere Xil, quen tratou de se
vingar de tres xeraciois, mais que non lle foi tan doado como o pensara.
Mais volvamos con Olalla e o sou rabaño. Daquela foron para a serra, a
un sito alto con muito pasto. A moza sentou embaxo dunha árbore, abriu
o sou fardel e comezou a meter herbas e herbas que había arredor dela
cunha mao experta entre panos de distintas colores.
Pere Xil non entendía o que ela faía, mais tanto lle tía, porque
aquela estraña muller estaba distraída de modo que a el lle sería mui
sinxelo levarlle as ovellas. Mais aínda non actuou naquel día.
Comprobou que a muller sempre levaba o gado ao mesmo sito e que ela se
pasaba o día a recompilar herbas de acó e de acoló. Entrementres as
ovellas quedaban solas, mais curiosamente ningunha non lle escapaba.
Como era elo posible?
O trasno non rompeu a cabeza con aquelas cuestiois e en troque dedicouse
a construír unha galería subterránea pola que levar as ovellas.
Aquela pasaxe condicía a unha campa do outro lado da montaña, nun sito
de difícil acceso onde o trasno preparara un cerramento para as ovellas
cun chamizo e unha fonte.
Finalmente comezou a levar ao cabo o sou plano. O primeiro día levou
cinco ovellas e ao outro outras cinco. Mais axina Olalla se decatou de
que tía dez ovellas menos.
—Como será posible? —preguntouse o trasno—. Ningún pastor se decataría
tan cedo que lle faltan dez ovellas, sobretodo se non as conta nunca, e
ela non o faía.
Efectivamente, Olalla sabía que lle faltaban dez ovellas. Chamoulas por
cadansou nome, mais loxicamente elas non responderon porque estaban mui
lonxe de alí. |
BVG
Atrás
Índice de Páxinas
Páxina Seguinte
Ir ao índice de Páxinas