Devorado o meu peito polas larvas,
polas incertidumes os meus risos,
unha desilusión de moitos pisos
escarva en min, como na terra escarvas.
Ínzanme o rostro as dúbidas e as barbas,
énchese o mar de ríos indecisos;
avísome do inútil dos avisos,
pletórico de cábalas tan parvas.
Non sei que son, que teño, que
procuro,
imaxino que soño e, cando esperto,
todo arredor é, sobre incerto,
escuro.
Non hai pregunta, en fin, que non me alarme,
e, pois todo é inseguro sobre incerto,
nada sei que non sexa interrogarme.
|
BVG
Atrás
Índice de Páxinas
Páxina Seguinte
Ir ao índice de Páxinas