O vinte d' o que pasóu
'n a cas de Pepe Balado
xuntáronse pol-a noite
o vello Goros de Lábio,
o tío Xan d' Estoupapozas,
Anton de Caradenabo,
Xaquín d' Alberte, o Marrullo,
e non recordo outros cantos
pra qu' o pirmeiro leese,
com' é costume d' antano,
d' ó que pasa pol-o mundo
ó que menten os diarios.
Puxo Pepe as antiparras,
[p. 48]
miróu pr' un e pr' outro lado,
votou o sombreiro atrás,
e tirando d' o cigarro,
léu, dando 'n a ferradura
corenta, e duas n' o cravo:
—Moy cerca de Barzalona
diez ladrones arrobaron.....
—veínte guefes y oficiales
al menistro plesentaron.....
Y-así o home foi leendo,
dispaciño e con traballo,
hastra chegar à noticia
de qu' a reina ten pensado
un novo ferrocarril
en presoa inaugurálo.
—Naugurálo. E que é y-éso?
perguntou un d' os calados.
Y-o Marrullo —qu' é por certo
un home moi apricado,
mais que non seipa de letra—
dixo: —Ti sabes, mochacho,
qu' és estrenar una cosa?
Pois lo mesmo qu' estrenarlo
es eso qu' el papel reza.
Déronse por enterados
todos os demais qu' atentos
estiveran á este paso;
[p. 49]
y estoncias Estoupapozas
tamen dixo ò d' o Balado:
si eses camiños de ferro
eran bós ou eran malos,
pois que non falla quen diga
ca non son moi necesarios,
por canto os nosos abós
co' nada d' eso contaron
e viviron cal nosoutros,
ou millor, se ven á mao.
Volveu falar o Marrullo,
que, como xa foi soldado,
andivo 'n eses camiños
e sabe d' eles o cabo.
Mirade —dixo— ¿sabedes
cant' hay d' aquí á Lugo?
—¡Craro!
—Pois ó qu' hoxe leva un día
anque vayás d' acaballo,
'n o ferrocarril vos lleva
tres horas y media ó catro.
Y si tendes que mandar
á otra parte algun encargo,
si no lo llevais vosotros,
darédeslo á un maragato;
namentres que por el hierro
bien podereis de mandarlo,
[p. 50]
porque ha de llegar mais plonto
y-os custará más barato.
Y-así seguíu o bon home
d' este modo parolando,
dicindo que pra Galicia
dan comenzo novos anos;
que ó que se dá 'n esta terra
haberá mais á mercalo,
y-ó que tomemos d' afora
ha de custar menos cartos.
Que virán os de Castilla
pol-o vrao á visitarnos,
ganando todas as vilas
y-as nosas augas de baños.
—Moitos son, á fé, os porveitos
d' eses camiños, muchachos.
Xa os traerá pra Galicia,
dixo o Marrullo, acabando.
*
* *
¡Miña xoya! ¡Quén dixera!
Non hay bayul nin encargo
que non chegue à mau d' o dono
ou faltoso ou mal coidado.
S' é de comer ¡Dios nos libre!
uvas, queixos, pás, pescados,
dulces, frutas, longaínzas.
[p. 51]
xamós, cachuchas e rabos,
todo canto ven por tren
paga diezmos e portazgos.
E tardar ¡xa non se diga!
Si non se perde —qu' hay casos—
ó que se manda 'n a Páscua
chega ò Antroido d' outro ano.
Así é qu' a xente bufa,
y-hay quen, xa moi enritado,
pide, pr' acabar c' os roubos,
¡que volvan os maragatos!
|
BVG
Atrás
Índice de Páxinas
Páxina Seguinte
Ir ao índice de Páxinas