Visualizar obra

     Preto de min pasóu ela,
e miróume a condanada
coma si nunca me vise:
á min quitóuseme a fala,
porque, 'n o medio de todo,
inda tiña corazadas,
e parece qu' hastra os ollos
me s' iban tras d' a rapaza.
     Ib' ela com' unha imáxe
de compostiña e de guapa:
levaba zapatos baixos
y-unhas mediñas mais brancas.....
     À mamoria se viñeron

[p. 54]

muitas notiñas pasadas
xa camiño d' o muiño,
xa 'n a porta d' a sua casa:
soábame 'n os oidos
a sua mimosa fala,
e sintía 'n os meus ollos
o fogo d' as suas miradas,
e parecía qu' as miñas
às suas mans estreitaban.
     ¡Cativo de min! Tras d' ela
xa me votei á alancadas,
e cando cheguei à chousa,
dond' iban de merendada
os pais, o curmao e ela,
xa a vin qu' estaba de fala
c' o lambon de Xan d' Alberte
por mal nome Xan Carracha.
     Ela víume y-ò traveso
soltoume as suas olladas,
e deu en rirse co' o-outro
por me queimares a-y-alma.
E dalle que dalle ò pico,
y-eu que digo e ti que calas,
estiveron platicando
hastra qu' o pai dixo —¡Xuana!
e tenderon os manteles
e sacaron as viandas.

[p. 55]

     Pasou Xan por onde min,
terciando o home a sua capa,
mirando coma quen dí
—xa te quedache sin nada.
     Eu non dixen; camiñei
á donde estaban as gaitas,
y-agarrando unha viciña,
púxenme á dar volteadas,
máis por acougar o xénio,
que mismamente oubeaba.
     Así estiven canto puiden,
sempre baila que te baila,
cando vexo que pr' o corro
se veñen d' aparexada
e facendo figuretas,
o mesmo Xan y-a rapaza.
     Subíume o sangue à cabeza
e dixen—d' aquí non pasa.
Salíu fora a faltriqueira,
saquei dos reás en prata,
y-arrimándome ó gaiteiro
díxenlle berrando: —Basta,
véñase agora comigo.
—Con vosté?
          —Quen paga, manda.
Inda ben Xan n' oíu esto,
que se puxo com' a grana:

[p. 56]

vense á min com' un foguete
e dime: —oyes tí, matraca,
inda teño un par de pesos
pra te cegares, si cuadra.
     E prantándose 'n o corro,
berrou, xa ronco de rábea:
—Quen queira bailar que baile:
eh, gaiteiro, toca a gaita.
     A moza estaba acendida
e par' entrambos miraba
y-ó mismo tempo se ría:
a risa chegoume à y-alma,
e xa contra Xan votéime,
y-agarrándolle d' a capa,
díxenlle: —aquí non se toca
porqu' á min non me dá a gana.
—E tú quen es? pouca cousa,
él repricóu con soframa.
—Eu son home, e son mui home
pra romperche unha queixada.
     Tan pronto como ll' ó dixen,
cando 'n a mitá d' a cara
prantóume tal sopramocos
co' a man direita pechada,
qu' así Dios me leve ò ceyo
si com' él outro levára.
     Voteille a mau òs colares

[p. 57]

e dínlle con tanta gana,
que inda casi non lle dera
e pol-os morros sangraba.
—Ay de Dios, que m' asisinan!
déu en berrar—que me matan!
y-eu cegueime com' un lobo
que 'n as ovellas s' embafa,
y agarrándoo pol-os pelos,
leveino así hastra a Xuana
y-alí díxenll' ela:—Ehí tes
ese mozo de boa pranta;
¿á donde queres qu' o leve
ou qué queres que lle faga?
     Y-ela mirando tenriña
(coma 'n as noites pasadas)
díxome —déixao, Pepiño,
que march' onde lle dea gana.
     Y-o Xan, todo vergonzado,
c' os morros com' unha xata,
irguéuse d' o chan, humilde,
limpóu a roupa d' a lama,
e camiñóuse calado
sin volver atrás a cara.
     Y-eu, ledo com' un pequeno,
contento com' unhas Páscuas,
brinquei 'n o medio d' o corro,
de gancho levando á Xuana,

[p. 58]

e berrando: —arriba nenas;
gaiteiro, toca esa gaita.
     E cando, xá noite pecha,
volvímonos pra a casa
a rapaza y-eu xuntiños
cal si non pasara nada.

Cousas d'a aldea
Páxina Anterior	Mocedades	Páxina Seguinte

Cousas d'a aldea