'N as noites de
tristura
en que, nubrado o
ceo,
a y-auga verte á
cuncas
y-entre as ramas d' os arbres zúa o vento,
xunta un cativo
lume
chegado está o
labrego;
'n as mans posta
a cabeza,
fixa a vista 'n
os cepos,
calado e inmobre, cal si a estáuta fose
d' o propio
sofrimento.
¿Qué cavila ese probe? Quizais pensa
'n as cruezas d'
o inverno,
e ¿quen sabe qu' ideas fan camiño
pol-o seu
pensamento?
[p. 90]
Somente algunha vez triste sospiro
desfoga d' o seu
peito,
y-él mira pr' o fouciño que reloce
d' as últemas estelas ò chispeo.
¡Probe escravo d' a terra! Non-ó mires
deix' ó 'n o
muro negro:
ind' Agosto está lonxe, y-hastr' estoncias
non se sega o
centéo.
|