Chega sua carta hastra min
e léoa con moito gusto,
e reconozco qu' é xusto
diga que non escrebin.
Pro vosté ben sab' Anton,
qu' anqu' hoxe s' atope ausente,
o teño sempre plesente
'n a miña maxinación.
Si n' escribin foi por qué
nada que dicirlle tiña:
todo sigue 'n a terriña
com' ò marcharse vosté.
Pos parez' está marcado
por algún agoiro cego,
[p. 106]
que sea o pobo gallego
com' o bagullo esmagado;
Y-é tolaxe pelexar
contr' a sorte maldecida,
que mentras teñamos vida
non habemos folguexar.
Dend' antano pra ogano
o cambéo non foi bón:
a xustiza, amigo Antón,
xa morreu pra Xan Paisano.
Os préstamos nos atrexan
y-as contribuciós nos baldan,
y-os consumos nos escaldan
y-as rentas nos expelexan.
Pásanse unhos y-outros días
un bon goberno esperando.....
¡Tamén están agardando
os xudíos ò Mesías!
Por trinta cousas pagamos
que 'n a nosa vida vimos,
e dicen, si rexouximos,
que c' o vizo nos queixamos.
Así, con tanto pagar
e sin atopar alivio,
falta como di Toribio
solo sarna que
rascar.
Non lle temos que facer
[p. 107]
si non calar cal se cala,
pois nada gana o que fala
y-ainda pode perder.
¡Queixarse!.. ¡Conversación!
De Camacho nos libramos
y-en Pucerver fuciñamos,
pasando por Cos-Gayon.
Así é que si 'n un pronto
quer' un cramar..... ¡boca queda!
non sea que
nos soceda
ó d' a vella d' aquel conto,
Que sendo favorecida
cando pidíu ò Señor
cambease o Correxidor,
pedíalle arrepentida
qu' ò segundo conservase,
pois, mais malo qu' aquel-outro,
non fose qu' ò mandar outro
inda pior
lles tocase.
E nós, porque non soceda
ó d' o conto que ll' esprico,
debemos pechar o pico
qu' é o remedio que nos queda.
Logo 'n o tempo que ven
seguiremos traballando,
e sobr' a terra sudando
pra que otros coman ben.
[p. 108]
Qu' eu deprendín cando neno
que, mentres o mundo ande,
é de ley qu' o
peixe grande
se coma ò peixe pequeno;
E sempre, por varios modos,
vexo eu, desde que vivo,
que semos peixe
cativo
e que de nós comen todos.
Mais pacencia e baraxar;
qu' o traballo nos axude....
Y-hastra qu' o
tempo se mude,
si se quixere mudar.
|