Xan d' Alberte
era 'n aldea
o mais guapo
e bon rapaz;
y-a Rosiña
d' o «Carruxo»
era a rosa
d' o lugar.
'N os romaxes,
'n as fiadas,
[p. 114]
cal' n inverno,
cal 'n o vrán,
sempr' os dous
aparexados,
eran groria
dos seus pais.
As rapazas,
envexosas,
tenras ollan
ò galán,
mentr' os mozos
pol-a «rosa»
se devecen
sin parar.
Os pais d' ambos
d' o casoiro
par' a
Pascua
falan xá;
'n a parroquia
x' é sabido
que se casan
Rosa e Xan.
Mais ¿qué demos
que tiveron
[p. 115]
a rapaza
y-o rapaz,
que 'n aldea
todos contan
qu' están feros
como cás?
Ela pasa
e non o olla:
xa ninguén
os vé falar:
c' outras mozas
él parola:
todos din
¿qué pasará?
Pro un lambón,
qu' estivo aculto
unha noite
trás d' un val,
cando viña
d' unha chousa
unhas polas
d' apañar.
Escoitòu
ò Xan y á Rosa,
e 'n o choyo
[p. 116]
sab' ó qu' ay,
Él pidéulle
un bico á ela
y-ela non ll' ó
quixo dar.
Él marchóu
enfurruñado;
nin viróu
a car' atrás.
Y-ela dixo:
Con Dios vaite,
xa que non
m' aprecias máis.
Com' as reñas
entre nóivos
son orballo
d' a mañá,
Xan e Rosa
ò pouco tempo
se volveron
á amañar;
Y-en romaxes
y-en fiadas,
cal 'n inverno,
[p. 117]
cal 'n o vran,
sempre xuntos
en parexa,
eran groria
d' os seus páis.
Mais o demo
n' está quedo,
que d' ofíceo
ten furgar,
y-outra vez
d' os dous amantes
se crebóu
a doce paz.
Tod' aldea
cavilaba,
poucos bén
e moitos mal,
mais ninguén
daba c' o conto,
nin por moito
cavilar.
Soilo aquel
que s' escondera
unha noite
[p. 118]
tras d' un val,
cando viña
d' un lamelo
herba verde
de segar.
Poido ver
ó que pasaba
entr' a Rosa
y-o bon Xan;
éla doce
y-él ben fero...
¡quén ó había
de pensar!
A rapaza
non dicía,
com' antonte:
«Con Dios vai;»
n' él tampouco
camiñaba
sin volver
a car' atrás.
As cariñas
moi xuntadas
a rapaza,
[p. 119]
y-o rapaz,
escoitábase
un roxido
cal de
bicos
o soár.
¡Y-eran bicos!
Qu' outro víunos,
escondido
tras d' o val;
pro non dixo,
—qu' é calado—
si pasóu
algo demais.
Desd' entoncias
Xan e Rosa
non volveron
á falar.
S' antes foi
por non dar bicos,
ora foi
por se bicar.
Mir' o demo
com' argalla,
e co' a sua
[p. 120]
sempre sai.
E sempr' é
por unha carta,
«cal de ménos»
«cal de máis.»
|
BVG
Atrás
Índice de Páxinas
Páxina Seguinte
Ir ao índice de Páxinas