BVG     Atrás    Índice de Páxinas

[p. 161] ANDE O MUNDO

As xustizas d' este mundo, ¡así eu medre, che son boas! Era unha nena moi linda, sinxela com' unha pomba, por ollos dous luceiriños, e por meixelas duas rosas, por beizos dos caravieles e por corozo unha xoya. E como sempre òs lambós lles debecen as boas cousas, antoxos sintíu por ela o que ll' arroubóu a honra.      Moito choróu a coitada; moi tristes foron suas horas [p. 162] cando xa se víu perdida, co' a sua concencia á solas. ¡Ay! os praceres aqueles, aquelas doces parolas en qu' a y-alma s' esprayaba coidándose preto á groria; aquelas noites sereas que bulían 'n a mamoria, lembranzas d' o ben perdido, d' o pecado acusadoras, ant' os ollos d' a concencia vida tomaban e forma, e cal vespas enritadas, incansabres, zumbadoras lle cravaban o ferrete, cad' istante con mais forza. ¡Coitadiña! Sua inocencia foi d' o mal a culpa toda, y-así, por ser inocente, é a pena pr' ela sola. Cando pasa preto á xente, ninguen lle fala nin olla, todos fuxeu d' o seu trato coma de besta sarnosa; ninguén d' o seu mal se doe, ninguén tampouco a consola; pr' ela está o mundo baleiro, [p. 163] amor en ninguén atopa e ten que pasar a vida triste, deshonrada, soya, qu' anque amar foi seu pecado, o mundo non-a perdona. Y-él, o ladrón? Por ahí anda; naide seu feito recorda, ou quen ó recorda, cala, e xa s' acabou a conta. Y-eu, que vexo como sofre a nena, digo, anque m' oyan: As xustizas d' este mundo ¡así eu medre, che son boas!

© 2006 Biblioteca Virtual Galega