BVG     Atrás    Índice de Páxinas

[p. 165] LEMBRANZAS

Ó pé d' iste carballo vinte un día, nunca eu te vise, meu amado ben; si quixera esquecerte non podría ¡mira si a y-alma teu recordo ten!      Os teus ollos azules somellaban d' o manso mar às ondas bulidoras: 'n un rato relocentes, relumbraban, escuros, moi escuros, 'n outras horas.      Olleite un pouco: tan garrida ò verte, sentín miñ' alma 'n os teus ollos presa; desd' estoncias non poiden esquecerte, e de sempre t' amar fixen pormesa.

Xunto d' a crus de pedra 'n a noite nos hachamos: pra sempre nos xuramos           fé y-amor. Acultos os luceiros, a noite escura estaba, e nada s' escoitaba           ò redor. Mais plonto, cal testigo d' o noso xuramento, lucíu 'n o firmamento lixeiro resprandor; e preto, entr' a follada, en tono moi doente, xemeu mainiñamente amante reiseñor.

¿Dónde fuxiron os xuramentos? ¿qué foi d' o noso tenriño amor? cando me lembro d' o ben pasado,           sinto door. Antonte, nena, pasei de noite preto d' aquila soliña crus; todo calado, todo escuriño,           nin unha lus. De volta viñen; soilo un luceiro [p. 167] mandaba à terra seu resprandor; ¡ay Dios! qué triste, qué mareliña           tiña a color.

D' o reiseñor soaba o xeme doorido: choraba o ben perdido, soiño aquil cantor: A crus era mais moura qu' aquila noit' hermosa qu' eu ledo, ti dichosa, xuráramos amor.      ¡Cómo trocara todo! D' a noite o doce encanto, d' o reiseñor o canto, d' a lus o alumear. E fixen comparanza d' as penas y-os amores, d' os tempos de doores y-as horas d' o gozar.      Y-ò me lembrar choroso d' os bes que xa pasaron, as bágoas non pararon d' os ollos de correr. [p. 168] ¡Dond' atopar as horas de feiticeira calma! Xoyiña d' a miñ' alma ¡fuxiron! ¡n' han volver!      Pidamos às lembranzas pr' o noso mal consolo: e c' o pasado sólos vivamos ti e mais eu. Fiemos 'n a mamoria, s' espranza xa non cabe; qu' o corazón ¡Dios sabe si durme ou si morréu!

© 2006 Biblioteca Virtual Galega