Cand' o cansacio xa m' asoballa
e casi o sangue teño xeado,
naces tí à vida, sintes o fogo
d' os quince
anos.
¡Cómo c' os días as forzas fuxen!
¡Ay! quen me dera 'n aqueles tempos,
que pra mín foron de louca vida,
de sonos tenros!
Amor e esprito d' as almas novas;
amor o peito e a y-alma piden;
amor te chama con voz dulzosa
¡desperta virxen!
Sub' animosa pol-a vereda
qu' hoxe tua sorte sorrindo traze;
[p. 170]
goza ó que poidas, mais qu' algún día
chorando baixes.
D' ese que fogo parés prefundo,
e d' esa chama qu' hoxe t' anima,
coma de todos, tan solo quedan
tépedas cinzas.
Pol-o camiño que ti ora sobes
sobin eu ledo, baixei moi canso.
¡Cántas ortigas, cántos petoutos
me rabunaron!
Coida si foron as chagas fondas
que me ficero co' as suas punzadas,
que non pecharon, y-ainda d' elas
o sangue mana.
Tí, da tua vida 'n a primaveira
leda t' axitas, amor buscando.
Y-eu, qu' amei muito, estou, meniña,
xa pesaroso d' haber amado.
|
BVG
Atrás
Índice de Páxinas
Páxina Seguinte
Ir ao índice de Páxinas