|
Ó menos dous meses antes
o tío Xan me convidou
á xantar 'n a sua compaña,
cand' a festa d' o Patrón.
Non lle teño moi boa pía,
por qu' inda non é moi bó,
pro a filla x' hay moito tempo
que me gusta ¡com' hai Dios!
y-anque solo por falarlle,
por estarme ò seu carón
e ollándoa relamberme
cal gato qu' anda arredor
d' o pote, dixen ¡qué demo,
n' hai que perder ocasión:
[p. 172]
xa qu' a pintan com' un pelo
á él m' agarro y-alá vou!
¡Dios me valla qu' enchedela!
sacaron dous barreñós
de cachuchas e chourizos,
soás, dentes e xamón;
unha lebre con fideos,
e logo papas d' arroz,
uñas con mel, troitas boas
fritidas, y-a mais freixós.
A todo esto, o pelexo,
coma si fose un siñor,
à cabeceira d' a mesa
cas' estoupando c' o mol.
Cert' é que xuntos estaban
de cada casa ó millor,
e qu' o xarro ni un istante
de descanso se lle dou;
de modo que 'n esta festa,
cando s' acabou o sol,
o pelexo agunizara
y-éramos pelexos nós.
O Zoqueiro, Xan d' Alberte,
Perucho e Pepe Ramón,
que son catro birisqueiros
[p. 173]
coma non hay ò redor,
agarráronse à baraxa
y-a partida enpricipióu.
A mín todo ¡Un besbelliño!
hastra min ¡Un trunfo! É bon!
así deron en berrares
un e outro xogador.
Eu achegueime à rapaza,
qu' así eu teña salvación,
s' a vira coma daquela
tan bunita d' o coor.
Eu non sei s' era o moradio,
ou qu' o demo m' atentou,
que me deu por billiscala,
—por eso moi forte non—
'n o sitio donde cadraba,
y-ela dixo: fait' aló:
¡e tí seica tel-o diaño,
ou xa non t' atopas bon!
—Cabo de tí non ch' é moito,
contesteille con amor,
(y aló vai outro billisco);
pro ela deume un baldon
dicíndome: —Estate quedo,
non señas enredador.
Eu volta. —Mira que berro,
si mais t' estreves, Anton.
[p. 174]
Pro eu que, con tales xogos,
xa fora
entrando en calor,
e mália a gana que tiña
de deixal-a diversión,
díxenlle, facendo o sonso,
berra; y-ela..... non berróu.
. . . . . . . . .
. . . . . . . .
Adios tío Xan, eu lle dixen,
Boas noites. —Vai con Dios.
Y-eu repriquei —Hastr' outr' ano
polo día d' o Patrón;
y-ò mirar para a rapaza,
vin qu' ela a cara virou,
y-anqu' un
pouco se sorría,
se ll' acendeu a color
|
BVG
Atrás
Índice de Páxinas
Páxina Seguinte
Ir ao índice de Páxinas