Contentos y-alegres
e d' a man collidos,
saíron d' a igrexa,
o sermon oido,
Marica d' Abrenze
e Pepe Cabido.
Éla ¡miña xoya!
co' aquel vestido
mesmo parecía
—con respeto ó digo—
a Nosa Señora,
que din, d' o Pompillo.
Co' a sua saya nova
con franxa e con vivo,
[p. 32]
framante mantelo
d' o pano mais rico;
o dengue de grana
con freco caido;
un pano de seda
de colores vivos,
y-un grand' aderezo,
que din qu' o padriño
lle trougo 'n outrano
con pindientes finos.
Él, feito un bon mozo,
mais qu' é presumido,
c' o seu traxe novo,
con sombreiro fino,
pariauguas terciado,
'n a orella o pitillo,
calquera dixera
qu' era un siñorito.
'N o adrio sentado
estaba o creguiño,
envolto 'n a capa
e quentando o bico
ò rayo temprado
d' un sol invernizo.
Ó ver à parexa,
irguéuse o velliño,
marchou caron d' eles
[p. 33]
con paso cativo,
e xa frente à moza
—E ¿cómo vai? dixo.
—Moy ben, á Dios gracias,
repricou Canido.
—Xa te vexo forte
e sano, gran pillo.
—Por Dios, señor cura,
¡y-este qué lle fixo?
perguntou a moza
con aire malino.
—Qué fixo! ¿No ó sabes,
cara de feitizo?
Roubarche o corozo,
trastornarche o xuizo,
terte medio louca,
e mais que non digo.
(Está quedo, mozo,
non lle deas billizcos.)
Esto dixo o crego,
porqu' o Pepe, listo,
mentres él falaba,
íbase engordiño
à nena achegando.....
—Pois iba dicindo:
que vai sendo tempo
que teñades tino.
[p. 34]
—Seica non ó temos.
—Eu tanto non digo;
mais teño esperencia.
à rapaza estimo:
como o home é fogo
y-a muller é liño,
ven o diaño e sopra.....
A nena, sorrindo,
miróu pra abaixo:
o mozo non dixo
é miña esta boca;
y-o bon d' o creguiño
seguíu pedricando:
—Casouse o Pirico;
o Goros d' Alberto
co' a Sabela ó fizo,
y hastra a Remualda
cazóu ò Caniño.
Conque á ver rapaces
si faceis ó mismo.
Cásovos de balde
y aló pr' o tempiño
ó que Dios vos dea
tamen ó bautizo.
—Señor, Dios ll' ó pague:
e dándolle un bico
'n a man engurrada,
[p. 35]
él y ela saíron
e cara á unha chousa
fóronse á pasiño.
Eu non sei que cousas
Pepe iba dicindo
que non creía ela,
y-o mozo ladino
xuraba e xuraba
qu' ó dito era ó dito.
Namentres, o crego,
rascando o couquizo,
dixo pol-o baixo:
—Paréceme un pillo!....
Pasaron us meses,
non ano cumprido:
Marica d' Abrenze
xa non é o encantiño
d' os mozos d' a rua.
O novo vestido
que á Nosa Señora
lle daba un airiño
'n o fondo d' a ucha
c' o dengue metido.
Perderon o fogo
seus negros olliños,
non teñen coores
os queixelos lindos.
[p. 36]
¿Qué tén, qué lle pasa?
Eu non sei dicilo.
Soilo me contaron
algunhos qu' oiron
qu' en cas d' a Marica
choraba un neniño.
Y o Pepe? Tan guapo,
famoso e garrido.
Antonte 'n a feira
estuvo comigo,
e cando falamos,
com' era sabido,
d' aquel casamento,
él torcéu o bico;
tirando o cigarro
con sorna me dixo:
O meu casamento!
¡estás 'n o xuizo!
¡O boy qu' está solto
anda ben lambido.!
|
BVG
Atrás
Índice de Páxinas
Páxina Seguinte
Ir ao índice de Páxinas