[p. 105]
MÚSCHAS
A brisa sospirando
pol-o souto vai
falando c' as follas
que cobren o chan,
dicindo: ¡coitadas!
¡qué múschas
estás!
¿Qué foi d' aquil tempo
de felicidá?
¿Qué foi d' aquil Mayo
de ledas mañás
en qu' eu tan gozosa
vos viña bicar?
¿Qué foi d' os
paxaros
que con doce afan
ôs aires lanzaban
[p. 106]
seu grato cantar
y-a vosa frescura
buscaban n-o vran?
¿Qué foi d' o regato
de limpo
cristal
qu' era crar' espello
onde vos mirar?
D' o sol esprendente
¿ond' os rayos van
qu' as pelras d' orballo
faguían brilar?
¡Probes! ¡coitadiñas!
¡qué
múschas estás!
Revólvens' as follas
ruxindo n-o chan
e todas á un tempo
pertenden
falar.
Unha dille ¡escoita!
y-outra dí ¡calai!
qu' esa hestoria triste
quéroll' eu contar.
E fan remuiños
e veñen e van
e trócanse en
polvo
de tanto loitar.
Por fin o ruxido
que revoltas fan
asosega, e
tornan
todas á calar.
A bris que non cala
[p. 107]
con curioso afan
¿qué foi d' aquil tempo?
torna á perguntar.
E roxen as follas
y-en
voz sipulcral
xemendo responden:
«escoita e sabrás.
Os ledos
paxaros
calados están
mortiños de fame
de frio ou pesar.
Avolt' o
regato
n-é limpo cristal
nin prata bruñida
que poida brilar;
en bulleiro envoltos
arrastrando
vai
os tristes cadávres
d' as nosas hirmás.
O sol xa non quenta
nin
alomea xa;
envolveit' en nubes
o gran lumiar
somella un defunto
qu'
empanad' está.
e nós... ¡mal pocados!
rodando n-o chan
ô pé d' estes árbres
que son
nosos pais
estamos tremendo
qu' o vent' ô pasar
[p. 108]
nos leve moi lonxe
n-as potentes aäs.»
Calaron as follas
bruou o huracán
y-os ceos choraron
de pena cicais.
|
BVG
Atrás
Índice de Páxinas
Páxina Seguinte
Ir ao índice de Páxinas