BVG     Atrás    Índice de Páxinas

[p. 125]                     I      Inda foi onte, cand' alá en Belen oubía a doce nai cantos de groria vivas están ainda n-a mamoria as primeiras surrisas d' o seu ben.      Inda foi onte. A noite estaba fria y-o miniño tremendo tiritaba; mais no colo d' a nai qu' o acurrunchaba abrindo os beizos roxos se surría.      ¡Qué lindo estaba estonces o miniño! ¡Qué gozo estonces tiña a nai n-o peito! ¡Qué brand' e agarimoso era aquil leito c' o a calor maternal abrigadiño! [p. 126]      Os ánxeles á Dios alá n-altura hinos de groria sin cesar cantaban y-ô home paz n-a terra ll' anonciaban y-aternas horas de sin par ventura.      Ind' era neno cand' antre doutores discutía n-o tempro ademirando os sábeos, que pasmaban contemprando d' aquil divino sol os resprandores.      N-as bodas de Caná ¡qué venturanza! fai un milagre pol-a vez primeira demostrando qu' é Dios d' esta maneira e qu' a rogos d' a nai todo s' alcanza.      Cando perdica, d' a divina boca as almas ten pendentes ôs millares, c' a sua doce voz sosega os mares y-os mortos rezusitan s' él os toca.      Dempois ¡qué trunfo n-a ciudade santa como fillo de Dios é procramado e ¡hosana! á aquil Mesías esperado o pobo enteiro con pracer lle canta.                     II      ¿Qué foi d' aquiles tempos, Virxen pura? ¿Qué foi d' aquelas santas alegrías? ¿Quén tivo tal poder qu' os craros dias cambeóu n-unha noite tan escura? [p. 127]      ¡Xa todo se pasou! Xa d' os pastores as cándedas feguras se trocaron n-as de feros sayós qu' atromentaron aquil amor de todos teus amores.      Ainda as verdes follas d' o loureiro van regand' as bagullas que tí choras y-o pobo qu' o acramou fai poucas horas, ora impostor lle chama e mintireiro.      Ise qu' atopas, Virxen delorida n-a calle ensanguentada d' a Amargura, ¿é aquil divino sol de lume pura, que dou c' o seu poder ôs mundos vida?      Ise que cai baixo d' a cruz agora cuase xa morto de delor e pena ¿é aquil que perdoou â Magdalena e desfendeu â adultra pecadora...?                     III      Xa está posto n-a cruz o teu filliño, com' en Belen desnud' e tiritando... mais íl non se surrí... tí estás chorando... ¡darlle calor non pod' o teu cariño!      Aquiles ollos ond' o sol tomaba rayos de luz pr' alomear ô dia pechadiños están, Virxen María, morreu o sol qu' á tí t' alomeaba, [p. 128]      Enmudeceu d' os ánxeles o canto.... cobríus' o mundo de tenebra escura... anegóuse o teu peito n-amargura... ¡espirou aquil Dios tres veces santo!

© 2006 Biblioteca Virtual Galega