[p. 129]
O LEREZ
Lerez, raudal de poesía
ond' as mesmas musas beben
lindo espello cristalino
que fixo Dios solamentes
pra copear d' o azul d' o ceo
a hermosura sorprendente,
cinta de prata bruñida
qu' olras o manto d' Helenes,
d' esa ciudade dichosa
que foi nai de tantos héroes,
cuyos sonos tí arrolaches
c' o romor d' as tuas correntes.
Pra cantar as tuas bellezas
qu' enxamais a y-alm' esquence,
quixera qu' a miña arpa
n-as suas cordas tivese,
[p. 130]
os ecos d' os teus murmuxos
cando corres mainamente,
d' os reiseñores que cantan
n-as tuas ribeiras verdes
a voz enfeitizadora
y-o doce acento que teñen
os céfiros qu' antre frores
dempois de bicarte xemen.
¿Quén te viu unha vez soila
que non cobice pra sempre
vivir n-as tuas ribeiras,
beber n-as tuas correntes?
¡Quén poidera, hermoso rio!
¡quén poidera, lindo Lerez
ter unha probe chouciña
unha chouza soilamentes
antre frondas y-antre frores
n-as tuas ribeiras verdes!
Non cobizara d' os pazos
nin riquezas nin praceres;
com' os páxaros n-o niño
cantando con voz alegre
ô compás d' as tuas augas,
que corren tan docemente,
d' o mund' enteiro esquencida
viviría feliz sempre.
II
Quen poidera Lerez lindo
pasar a vida dichosa
[p. 131]
tendo n-as tuas ribeiras
sempre verdes e frondosas,
un eidiño pequerrecho,
unha vaquiña, unha chouza,
un lar cheïño de lume
e d' amor, coma n-a groria
moitos ánxeles roxiños,
d' o curazon lindas xoyas,
d' arredor sempre brincando,
d' a miña vellez coroa.
¿Quén trocara tanta dicha,
paz tan rica e vinturosa,
nin por un trono n-a terra
nin por un canto n-a groria?
Lerez, espello divino,
que tés de mirtos e rosas,
de loureiros e naranxos,
de lirios e d' amapolas,
d' azuceas com' a neve
e de campanillas roxas
con caraveles tecidas
unha guirnaIda priciosa,
un marco sempre frorido
dina caixa de tal xoya:
dame n-as tuas ribeiras
sempre verdes e frondosas
un currunchiño pequeno
onde poder cando morra
durmir en paz e tranquía
antre frores y-antre frondas.
|
BVG
Atrás
Índice de Páxinas
Páxina Seguinte
Ir ao índice de Páxinas