BVG     Atrás    Índice de Páxinas

[p. 133]                  NON MORREU      Non fuche ingrata, non, pequena patrea, non esquencich' a insine Rosalía; mais o cubrir de rosas e loureiros, coma nai amorosa as suas cinsas, cobríchete de groria inmarcesibre, pois sempr' é grand' a nai de grande filla. S' ela t' amou con un amor inmenso, xust' é que d' ese amor t' amostres dina: xust' é qu' esas reliquias venerandas durman n-o colo teu en coba rica. E pois labrach' un moiment' hermoso altar d' o teu amor pr' esas reliquias, mostrach' ô mundo que dar culto sabes ô xénio que t' amou tanto n-a vida. Tí feito con loureiros que medraron n-as tuas sempre fértiles campiñas [p. 134] labraches niño pra qu' eternamente podia n-él repousar esa roliña. Non fuche ingrata, non, Galicia hermosa, ô grand' amor d' a rola pelegrina; pois con amor inmenso lle pagaches o amor que ch' amostrou cando vivía. Mais non morreu, non chores, nai amante; n-o colo a tés, está soilo durmida e vivirá mentras o sol dé lume, mentres haxa relembros de Galicia. Que non puido morrer a que tecera de Follas novas a coröa rica, a que bordou de pelras e diamantes a coröa que fora antes d' espiñas. ¿Cómo había morrer a doce rola, qu' en torrentes de máxica armunía espallou os tesouros inmortaes de notas e canciós que son diviñas? Non, non morreu; os ecos d' as montanas, os murmuxos docísemos d' a brisa, as fontes y-os regatos mais pequenos c' os romores d' as augas cristalinas, os paxaros n-os- trinos armuniosos qu' entoan antr' os soutos ond' aniñan: todo repite o acent' anamorado con qu' ela te cantou, patrea querida. Non, non puido morrer xénio tan grande, nin apagars' os ecos de tal lira: mentres haxa un gallego sobr' a terra morrer non pode a insine Rosalía.

© 2006 Biblioteca Virtual Galega