BVG     Atrás    Índice de Páxinas

[p. 135]                LUCÍA      É libre com' os paxaros, pois ningun laz' a suxeta; mais é paxaro sin niño, pombiña sin compañeira, que pasa a vida cantando send' alegría d' as festas e cicais a sua disgracia a coitada non comprenda. Mais... ¿quén sabe? cicais chore bagullas que ninguen vexa y-aqueles ledos cantares son a carauta d' as penas. ¡Probiña! naceu n-a lama lixosa de culpa allea, abriu os ollos â luz sin albores de nocenza [p. 136] y-ô relembrarse d' a enfancia soilo bulleiro relembra. Nunca respirou a brisa prefumada d' a pureza, nin soupo nunca qu' a honra ten mais valor qu' a eusistenza, y-agora qu' a coitadiña é cuase unha moza feita, d' a defunta nai o nome cicais maldice e despreza. Soliña, sin agarimo recorre pobos y-aldeas cantando coma un paxaro sin ter amor sobr' a terra e pra môr disgracia sua é linda com' unha estrela. C' us ollos feitos de luz ten unhas pestanas negras com' as aliñas d' un corvo y-a rizada cabeleira ten refrexos azulados y-un brilo coma de seda. Ten unha boca encarnada o mesmo qu' unha cereixa y-us dentiños que cobiza lle dan á un fio de pelras, e non hay prefil mais puro qu' o d' a probe cantadeira, nin unha frente mais linda qu' a sua frente morena. [p. 137]      ¡Probe fror que medrou soila antre bulleiro e maleza e nunca tivo agarimo nin valado qu' a desfenda nin mau qu' amant' a coidase nin auga pura ô par d' ela! ¿Qu' espant' é que se muschara e qu' o prefume perdera? Post' en medio d' un camiño todos ô pasar a trepan, d' o seu abandono triste sin ter compaseon xiquera. ¿Qu' estrano que xa en capullo esté d' os vërmes comesta?

© 2006 Biblioteca Virtual Galega