|
I
Eche unha hermosa xoya Andalucía
que ten
preceo maor n-os teus cantares
como reloce a pelra n-os collares
bordados de brilant' arxentería.
Teu crar' inxenio préstalle primores:
cand' a tua rica inspiraceon a canta
sua espréndeda belleza s' axiganta
y-aspíranse os prefumes d' as suas frores.
Escóitase d' os rios
cristalinos
o murmuxo suave e cadencioso,
ouzes' a brisa que no bosqu'
umbroso
contando vai amores pelegrinos.
E fai surxir tua voz d' igual
maneira
os ecos d' o presente y-o pasado:
[p. 144]
ouzes' a guzl' alá n-o harem dourado
onde chora a belleza prisioneira.
Escóitase n-a serra como chora
o mouro
qu' a tua y-arpa rezusita
e mírase vencer a cruz bendita
e rodar n-o
bulleiro a enseña moura.
Escóitanse d' as festas populares
os
alegres docísemos romores
e d' os fillos d' o pobo sonadores
o
melodios' acento y-os cantares.
As cordas d' a guitarra docemente
escóitanse vibrar n-a tua lira
e fai asomar bagoas si suspira,
e cando
rí, fai rir alegremente.
Tí fas soñar con cármenes froridos,
con
bosques de naranxos prefumados,
con pazos pol-os mouros encantados
e poemas d' amores alcendidos.
Tí con alegres zambras buliciosas
fas a y-alma soñar, e tan ben pintas
e teñen tal verdá, tan bellas tintas
esas lindas fiuciôs, son tan hermosas,
que s' alcenden n-almas mil
entoxos
xuzgand' estar por máxica ventura
en harenes pobrados de
hermosura,
ond' habitan hurís de beizos roxos
que tên lume n-os ollos
e n-o peito,
que tên talles freusibres de palmeira;
e vivind' en aterna primaveira
fan con follas de rosas o seu leito.
E derrochando pelras á porfía
[p. 145]
en cantares de máxica riqueza
mostras ô mund' a sin igoal belleza
d' a tua hermosa patrea Andalucia.
E fas soñar con ela, fas amala
por nai de cen mil héroes cariñosa
y-ô compás d' a tua lira cadenciosa
ard' a y-alma en desexos de
cantala.
Premite pois, qu' unha canceon amante
vibren as cordas d'
esta probe lira:
préstam' o sacro numen que ch' inspira;
pra qu' os
seus ricos dones hoxe cante.
D' as pelras imortaes d' a sua coroa
quero
cantar o brilo pelegrino
préstam' o teu laud d' ouro divino
pra cantar
ben á tan feliz matroa:
e tendrán os meus cantos a armunía,
a rica
inspiraceon, tod' a dozura,
con que debe gabarse esa hermosura,
qu'
espallou Dios en tod' Andalucía.
II
¡Granada, xentil Granada,
bella y-egrexia
matroa,
qu' anque reina destroada,
eres reina que coröa
a branca
Serra Nevada!
A que n-as tuas colinas,
y-antr' os teus bosques frondosos
escondes hurís divinas,
e tes rios
tan hermosos
[p. 146]
coma cobras cristalinas.
Granada, cármen frorido
doce ensono d' o
poeta
pradiso que pormetido
fuch' os fillos d' o Profeta
qu' hoxe te
choran perdido.
Granada, niño d' amores
que con nubes d' escalrata
cobre
o dia n-os albores
hermoso ramo de frores
qu' apreixa un lazo de prata.
Darr' e Xenil marmurando
cóntanll' o vent' a tua hestoria
y-esa Alhambra refrexando
est' é dinlle, d' a sua
groria
o resto que vai quedando.
Linda sultana, non chores
Sec' as
bágoas cristalinas
mentres tes, por manto frores,
por fillas hurís
divinas
e por vates reiseñores.
Levouch' o tempo incremente
tuas
grorias e grandeza;
pero douch' a natureza
rica coröa esprendente
e non
morr' a tua belleza.
Miña canceon namorada,
que gaba con xusticia
dixérach' entuseasmada
¡eu adourote, Granada!...
si non houbera Galicia,
[p. 147]
III
Córdova, sultan' hermosa
antre xardís adurmida
rica xoya apetecida
sempre con ardent' afan
por mouros e por cristianos,
que por tua grand'
hermosura
atesourach' a ternura
d' o potent' Abderraman.
Escoita, ciudade hermosa,
d' os califas
doc' encanto
e non despreces meu canto
por probe d' inspiraceon:
se son
rudos meus acentos
e tosca esta probe lira
hox' o teu amor m' inspira
y-é rico o meu curazon.
Eu teñoch' un amor grande
e n-esta canceon ch' o digo:
deixame soñar
contigo
co-esa belleza xentil,
co-ese crarísemo ceo,
co-ese chau tan
prefumado:
¡lindo verxel encantado
ciudad' hermos' antre mil!
[p. 148]
N-a tua soberba mezquita
qu' é xoya d'
arte agarena
reloz' a cruz nazarena
com' unha esprendente luz,
y-os seus altos minaretes
ora son mais
pelegrinos
o resprandor d' os divinos
destexos qu' espall' a cruz.
Estás agora mais linda
co-esa catedral cristiana
que cand' eras a
sultana
d' os mouros fillos d' Islam:
hoxe qu' amostran o rostro
as tuas nenas
pelegrinas
corpo teñen as divinas
hurís que finx' o Korán
Eu sint' as tristes soedades
d' ese sol resprandecente,
d' ese chau
arrecendente
qu' é un encantado xardín.
'A ventura d' habitarte
n-hay
comparabre delicia...
soilo t' iguala Galicia,
qu' é o mesmo ceo pra
min.
IV
Sevilla, preciada reina
d' a xentil
Andalucía,
[p. 149]
d' Hércules filla mimada
e d' o mundo maravilla:
berce de márteres santos
e de santas heroínas.
E n-as cencias e n-as artes
de mil cidades cobiza:
pra dicha e groria d' as letras
de Becquer patrea bendita.
¡Quén gozara
d'a ventura
de ver as tuas Delicias
e d' esa hermosa Xiralda
mirar a
belleza altiva!
¡Quén poidera d' es' Alcázar
ver as bellas celosías,
os dourados aximeces
y-as filigranas tan ricas
qu' hastra n-as pedras bordaron
orientales fantasías!
¡Quén poidera d' o teu chau
as bellezas infinitas
pintar c' os ricos colores
d' unha paleta divina!
¡Quén poidera
contemprarse
d' o Bétis n-as cristalinas
correntes de linfas puras
qu'
os teus xardís fertilizan!
¡Quén n-o teu seo toubera
unha pequena casiña
c' a sua reixa festoada
por azules campanillas
y-o seu patio
con macetas
[p. 150]
e graciosas columniñas!
¡Quén baix' ese
ceo lindo
poidera pasar a vida
ou te poidera traguer
pra miña hermosa Galicia!
|
BVG
Atrás
Índice de Páxinas
Páxina Seguinte
Ir ao índice de Páxinas