[p. 151]
¡QUE MEDO!
¡Meu hirmanciño, que medo!
¿Tí non ôs? ¡oubea o can!
Seica persint' un defunto,
que non fai mais qu' oubear.
A curuxa fai un pouco
que faguía xií, xií, xií,
e seica tamén ten medo
qu' está tremando o candil.
Escoita: n-as regandixas
fai o vento ¡huhú! ¡huhuú!
¡y-a nosa nai nunca chega...
e vaise apagar a luz!
[p. 152]
Recemos, meu hirmanciño,
e vamol-a arresponsar,
pra que faga San Antonio
veña logo a nosa nai.
Xa sinto n-a corredoira
as zoquiñas: cró, cró, cró...
xa ven a nai ¡qu' alegría!
¡hirmanciño, oiunos Dios!
|