BVG     Atrás    Índice de Páxinas

[p. 153] O TERREMOTO (4)

Dúrmete, meu miniño, durme, non tremas dúrmete docemente mentres te vela a tua nai amante: durme sin pena. Adormenta, vidiña, medo non teñas de que mentres t' arrolo o coco veña. ¡D' o colo d' a naiciña naide pertenda arrincar ô miniño... se non que trema! [p. 154]      Dúrmete, miña pomba, reiciño, prenda, tesouro, alma d' a y-alma, priciosa pelra. Adormenta, vidiña, teus ollos pecha. Dúrmete sin coidado, medo non teñas enmentres qu' eu t' arrolo qu' o coco veña. D' o colo d' a naiciña ninguen s' estreva á arrincar o miniño... ¡se non que trema! Durme pois, miña pomba, durme sin pena. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .      ¿Qué pasa? ¿Por qué calada quedou a nai amorosa? ¿Por qué quedou muda e fria? ¿Por qué non canta ni-arrola? ¿Por qué lle treman os beizos e parez cuase que morta?      Ronco rumor misterioso xamais oubido s' escoita, ¡cicais o mundo s' acaba qu' estremec' a terra toda! Cicais cair as estrelas, [p. 155] mandou a voz poderosa de Dios, y-o mundo perece e non hay quen-o secorra... Cicais n-o abism' enzarrado terribre monstro s' alcontra e d' a cárcere as paredes fai tremer cand' as azouta, y-estremecend' as montanas os picos tróncans' en cobas. Coma pequena barquiña que cabecea antr' as olas moves' a casa ¡Dios santo! parez' un berce qu' arrola! . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .  . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .       ¡Probe nai! ¡Probe naiciña! ¿Quén arrincou d' o teu colo o miniño qu' arrolabas con tant' amor fai un pouco? ¿Quén tivo forza tan grande? ¿Qué ser foi tan poderoso? ¿Por qué non choras nin rezas?... ¿Por qué non tên os teus ollos unha bagulla de sangue. nin tes n-a gorxa un solouco? ¿Por qu' ô mirar tal estrago non t' afincas de xinollos? ¿Por qué n-improras ô ceo c' unha palabra tan soilo ni-unha bagulla xiquera [p. 156] esbara pol-o teu rosto? ¿Qué tes, muller? Por qué escarbas con tant' afan os escombros? ¿Qué pensas topar antr' eles que c' os dedos cuasque rotos os rebules tan a presa sin un punto de repouso? ¿Non ves que s' abr' un abismo ôs teus pes que non ten fondo e qu' o resto d' o teu lar pra cair agarda un sopro? ¡Fuxe, muller, que t' agardan os brazos d' amant' esposo, que desesprado te busca pidind' á berros secorro! mais xa lograches topar d' o teu titáneco esforzo o premeo, pois conseguiches atopar o teu tesouro. Xa d' o miniñ' adourado abrazas o lindo corpo... ¿Por qué dirixes ô ceo con ira qu' espant' os ollos? ¿Por qué unha muda brasfemia brila en terribres enoxos n-esa mirada tan doce e tan tenra fai un pouco? ¿Por qué unha carcaxada teñen teus beizos roxos? ¿Por qu' arrolas un madeiro c' os teus cantos amorosos [p. 157] dicindo: durme, pombiña miña prenda, qu' eu t' arrolo, durme n-o colo quentiño d' a tua nai, meu tesouro, que non t' a vir arrincar... nin Dios mesmo d' o meu colo? . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .      ¡Probe nai! Diant' o cadavre d' o filliño ensanguentado sintiu saltar n-o seu peito o curazon en anacos! Y-a tempestad' espantosa d' aquil doôr sobrehumano enegou d' a sua razon o fráxil e debre barco. Y-agora enriba d' as ruinas está sentada cantando: ¡Dúrmete, meu ben querido! ¡Durme meu nen-adourado! ¡Que xa non pod' arrincarte... nin Dios mesmo d' os meus brazos!

© 2006 Biblioteca Virtual Galega