[p. 161]
A CINTOLA
I
Amañece, o sol brilante
tingue as nubes de colores,
xa se recortan n-o ceo
as altas cimas d' os montes
y-amostr' â terra argullosa
o seu vestido de frores.
¡Case cantan os paxaros!
¡Cómo os regatiños corren!
¡Cómo rin eses cristales
que de car' o Miño foxen!
¡Cómo rin...! ¡Qué falangueiros!
¡Que ledos murmuradores!
¡Cómo rin...! ¿Qu' irán dicindo
n-eses marmuxos tan doces?
¿Saberán as miñas penas
[p. 162]
e riránse d' os meus dores?
¿Saberán qu' eu qu' aparezo
tan dichosa diant' a corte
e pas' os dias surrindo,
pas' antre bagoa-las noites?
¿Saberán qu' este meu leito
d' our' e prata que reloce,
é pra min leito d' espiñas
e qu' está frio decote
porqu' o meu don-adourado
durm' ou vela sempre lonxe?
S' o sabedes, regatiños,
s' o víchedes dend' antonte
decídeme donde estaba
e por quen ard' en amores.
Tende lástema, regatos,
d' esta infeliz, d' esta probe
á quen afogan as penas
porque n-o peit' as esconde.
Eu acult' as miñas bagoas
antes que d' ollos broten
e ninguen sabe que choro
n-a escuridade d' a noite.
¡Non quero qu' il adiviñe
iste pesar que me roe
o curazon e me leva
â coba á pasos veloces!
Non llo digâs regatiños,
Cando cicais vos alcontre,
non lle falês de pesares
qu' eu quero que sempr' iñore.
[p. 163]
Non lle digâs á Hermengario
qu' a sua Hildemira sofre:
co-as miñas penas non quero
que s' amarguen os seus goces.
Así a reina de Galicia
ôs regatos bulidores
qu' os xardís d' o pazo regan
lles fala, tras d' unha noite
pasad' antre bagoas tristes
agardand' á quen non volve.
II
O rey Hermengario o Xusto
c' o pretesto de cazare
sai de Lugo con frecuenza
y-onde vai nunca se sabe
e pasa dias e noites
longas com' aternidades
sin vel-a sua Hildemira,
que com' a Dios n-un altare
lle rinde culto n-o peito
que n-os seus amores arde.
¡Prob' esposa namorada
que n-o curazon amante
garda un amor que non pode
a endeferenza matare!
¡Probe pomba sin parexa
que non pode consolarse!
[p. 1647]
Cand' o rey volve d' a caza
xa os seus cortesanos saben
que ven com' enfeitizado
e non quer que se lle fale:
que non oi, que non comprende,
qu' é com' un neno que nace,
que ten vida e ten instinto
como tên os animales;
mais o esprito está moi lonxe
e tarda moito en tornare.
Ausenzas tan misteriosas
causan tan negros pesares
â reina, que pouc' á pouco
vaise tornand' un cadavre.
Arredor d' aquiles ollos
qu' eran luceiros brilantes
que com' a y-alma alumaban
con resprandores suaves,
hay un círculo de sombras
e de negra escuridade.
As rosas fans' azuceas
n-aquil hermoso sembrante
y-os beizos qu' eran tan roxos
coma preceados corales,
perden color e frescura
en forza de suspirare,
y-antr' as crenchas d' ouro puro
qu' olran a frente d' anacre
tecen as penas algunhas
frebas de prata brilante.
[p. 165]
Hermengario non ve nada,
sempre contand' os instantes
que lle rouban os nagoceos
impedíndoll' ausentarse.
E non é porqu' á Hildemira
c' o seu cariño lle falte;
pois s' il vis' as suas bagoas
y-o seu dôr adiviñase,
por lle forrar esas penas
daría gustoso o sangue.
III
Non lonxe de Mondoñedo
e pretiño de Bretoña
está o lugar de Supena
e n-a Supena a Cintola
pazo que baix' ús penedos
labrou a mau poderosa
d' algun xigant' ou d' un Dios;
pois non puid' humana forza
labrar debaixo d' a terra
aquelas salas tan longas
que non tên fin e parece
qu' abarcan a terra toda.
¿Quén habita n-ese pazo,
n-esa manseon misteriosa
onde nunc' â luz d' o dia
se ve entrar unha persoa?
Ninguen descifr' o misterio
que se encerra n-esa coba,
[p. 166]
ninguen sab'o que se pasa
n-escuridá tenebrosa
d' eses máxicos salós
sempre cubertos de sombras.
¿Qué busc' o rey Hermengario
d' a noite n-altas horas
n-ese lugar tan sombrío
onde nunca loce a aurora?
C' o pretesto de cazare
muller e cort' abandona
e pasa as noites y-os dias
enzarrado n-a Cintola,
d' onde sai com' encantado
sin vountade nin mamoria.
Xa lle chaman o Cintolo
mais o alcume non ll' importa,
nin que n-a corte marmuren
e cen difrentes hestorias
refiran d' encantamentos
e d' intrigas amorosas:
qu' a verdá ninguen a sabe
si non il, e non-a conta.
Algus din, que pol-as noites
ónse voces espantosas
sair d' a cob' encantada,
e que morre quen as ouza;
que lavaredas azules
se ven sair pol-a porta:
que Mirk-alfar ten alí
sua manseon tenebrosa
[p. 167]
e qu' o rey c' os xenios malos
debe ter trato por forza.
Outros din qu' est' é mintira
e qu' é todo pol-a contra
qu' o que ôn os pasaxeiros
son músecas armuniosas
fiosdor dond' as Elfinas
arrancan tan doces notas
qu' o qu' as oi qued' encantado
sin vontade nin mamoria;
pois din que n-a coba aquela
dend' edades moi remotas
viven preciosas Elfinas
en cárcere encantadora.
Qu' está o pazo soterraño
labrad' en cristal de roca
que ten de coral e pelras
as paredes d' as alcobas
y-os leitos ten d' esmeraldas
e d' outras pedras preciosas
e porque mais ricas sean
son de diamante-l-as portas
y-o chan de cristal locente
cuberto de branda alfombra,
de caraveles tecidos
con azuceas e rosas.
D' a branc' escuma qu' os mares
pôn por diadema d' as olas
son os leitos d' as Elfinas,
qu' anque non dormen repousan.
[p. 168]
Hay quen dí, qu' ind' é mais grande
d' aquil paz' a rica dona
qu' alí habita a mesma Frigga
d' o Dios Odin lind' esposa;
mais ninguen sab' o misterio
que se encerra n-a Cintola,
nin s' o rey é un mag' infame,
ou amante d' unha diosa.
|
BVG
Atrás
Índice de Páxinas
Páxina Seguinte
Ir ao índice de Páxinas