BVG     Atrás    Índice de Páxinas

[p. 169]                Á GALICIA      Nobre Galicia, singular matroa d' espiñas e loureiros coroada: quixérate cantar, nai adourada, ¡e non te sei cantar...! ¡Pátrea perdoa! Perdoa s' a cancion apasioada qu' arrinc' â probe lira n-é dina d' o esprendor d' a tua coröa. Grand' é o sol com' a tua groria grande, brilante cal sua luz tua groria pura: xigante com' a d' él tua hermosura. Teus doces trovadores, que cantan as tuas grorias son paxaros cantores que gaban d' ese sol os resprandores. [p. 170] Perdoa si n-a miña idolatría eu ergo a miña voz com' os paxaros ô sol lle cantan ô nacer o dia. 'O máxico concerto que canta a tua grandeza eu xunt' a miña voz, Galicia hermosa, cantando namorada tal belleza. Cal probe gorrion qu' antr' os follatos ô reiseñor canouro fai compaña n-o canto pelegrino: á ises cen vates, que con plectro d' ouro n-o teu loor entoan mil cantares xuntar a miña voz é meu destino. Quero cantar teus rios e teus mares qu' o rico manto de sin par verdura, que vistes de contino olran de brancos tules tecidos con escumas nacaradas cando veñen as olas agrupadas á bicarte c' os seus beizos azules.                     II      Ledas Mariñas, onde seica estivo o pradiso qu' Adan perdeu pecando: ¿Quén vos viu unha vez que non sospire vosas doces bellezas relembrando? ¿Quén trepou unha vez ese chan verde, que d' invern' e de vran está frorido, que non cobice sempre estar durmido, pra poder sempre estar con vos sonando? [p. 171] Que n-hay n-o mund' enteiro panorama mais lind' e feiticeiro viseon mais pelegrina, qu' a que copea a y-auga cristalina qu' esas hermosas prayas vai bicando. Á quen am' o relembro venerando d' a nosa antiga groria espértallo Betanzos n-a mamoria: e quen inspiraceon vaya buscando pra lindo cadro ou pra canceon subrime, que vos mire unha vez, unha tan soilo e cinguirá loureiros inmortaes bellezas infinitas retratando. ¡Qué soutos tan frondosos! ¡Qué veigas esmaltadas de mil frores! ¡Qué vilas tan garridas! ¡Qu' aldeas tan xeitosas escondidas d' es' aterno follax' antr' os verdores! ¡Qué ceo tan azul! ¡cantos primores encerran eses eidos deleitosos! Cen craros regatiños corren faland' e rind' aternamente por antr' as tuas frondas y-os pardos reiseñores n-as tuas carballeiras cantando sin cesar fan os seus niños.      ¡Mariñas feiticeiras! ¡Qué doce debe ser o aterno sono durmindo n-esas prácedas ribeiras! [p. 172]                     III      ¡Ouh Lerez lindo! ¡feiticeiro Lerez! máxico pazo de' cristal bruñido d' encantados salós ond' escondido habita o sacro númen d' a poesía: ¿Quén puido maxinar tanta hermosura? ¿Quén se finxiu xamais c' a fantasía un oasis mais lindo de verdura? N-os teus salós habita a venturanza tí eres d' o ceo imáxe pelegrina: que cand' a y-alma enchida d' esperanza c' a práceda e divina manseon d' a aterna luz resprandecente pons' á soñar par' esquencer as penas, finxe salós de chau moi trasparente con bóvedas moi altas y-azuladas e paredes de frores tapizadas que despiden prefum' arrecendente.                     IV      ¡Ouh craro Miño, que n-un leito d' ouro cal cobra de cristal vast' arristrando! ¿Quén dende lonxe esas ribeiras lindas qu' agasalleiro pasas tí bicando s' estrev' á relembrar sin penas fondas? ¿Quén pode sin tristura pensar n-esas montañas feiticeiras [p. 173] que son Mayos xigantes de frores e verdura? Quen naceu n-unha chouza antr' esas frondas en ningures s' afai e morr' aixiña s' o levan lonxe d' o curruncho ledo que regan ô pasar as tuas ondas. As brisas que te bican namoradas, marmurand' antr' as frores contan cicais os prácedos amores de que tí falas ô pasar correndo, y-os ledos reiseñores os teus murmuxos somellar pertenden cobizando teus máxicos romores. Canta, Miño feliz, hermoso rio qu' arristras ô correr tantas riquezas: canta c' a voz d' as augas romorosas a variedá enfinita de bellezas que viches ô pasar en tí copeadas. Canta esas arboredas tan frondosas, esas lindas pradeiras esmaltadas de frores primorosas y-as fértiles colinas coroadas de pampos e de frores prefumadas. Canta âs lindas ciudás que vas bicando: corre, Miño feliz, corre cantando.                     V      Ria de Vigo, incomparabre ria xigant' espello de bruñida prata ond' unha hermosa-pelra se retrata. [p. 174] ¡Qu' hermosa diant' a y-alma t' apareces cando contigo soña a fantasía! ¡Qué marco tan precioso t' arrodea cal rico cinturon de pedraría! 'A luz d' a relembranza, qu' alomea véxote cada cando sempre hermosa sempre chea d' encant' e poesía!      Estou lonxe de tí; mais pech' os ollos e vexo d' as tuas augas os cristales e d' arredor os verdes piñeirales qu' en prácedos romores fan compás as tuas ondas cristalinas entoando canciós tan pelegrinas que dan cobiza ôs bardos inspirados. Ouzo d' a brisa o sospirar amante cando riza as tuas ondas trasparentes: vexo d' o sol os rayos esprendentes rasgando o velo azul que tece a bruma y-arrincando cen chispas de diamante âs olas coroadas pol-a escuma.      E cand' a noite c' o seu manto mouro que quixo Dios bordar con doas d' ouro, che sirve de sol, tamen ch' eu vexo d' a miña inspiraceon rico tesouro, ô máxico refrexo d' a luz páleda e grata d' a branca lua que te fai de prata. Y-anque lonxe de tí por tí sospiro; â luz d' a relembranza venturosa, [p. 175] sempre pechand' os ollos t' ademiro: véxote sempre grande, e sempre hermosa,                     VI      Nobre Galicia, singular matroa de groriosos loureiros coroada: eu quérote cantar por esforzada, quero cantar teus feitos que pregoa, moi alt' a fama c' a sua voz potente. Quer' amostrarll' o mund' o esprendente egrexio resprandor d' a tua coröa. ¡Ouh nai de cen mil héroes que venero! ¿Quén non t' ademirou cal t' ademiro? ¿Qué fillo non te quer cal eu te quero? S' eres hermosa e tua grandeza é tanta ¿quén unha voz posee e non levanta cen hinos á tua groria? ¿Cal a lira será que non te canta?                     VII      Astr' esprendente cuyo brilo puro antre mil craros soles resprandece, xigant' estrela que n-o ceo pátreo como sino de grorias amañece, Mayor Fernandez Pita, denodada heroina imortal cuya mamoria é por sigros de sigros venerada por filla primexénita d' a groria. ¡Quén a y-arpa d' Homero poseera! [p. 176] ¡Quén poidera pulsar suas cordas d' ouro pr' entoar hox' unha canceon sonora que d' os teus altos feitos dina fora! ¡Quén poidera cantar d' as tuas vertudes o sin igual tesouro! ¡Qu' endomabre valor! ¡Canta bravura soupeche demostrar como guerreira! ¡Qu' hermoso curazon! ¡Canta ternura pr' os teus fillos gardou tua y-alma pura! ¡Qué grande foi teu curazon hermoso! ¡Qu' hermoso foi teu curazon xigante! ¿Qué moito que che cinga unha coröa con gratitud' aterna a pátrea amante? S' eres sua groria, e si che debe tanto ¿qué moito qu' unha estáuta che levante? Eu quixera entoar n-os teus loores un hino de sonoras harmunías cuyas notas o eco repitise d' o mundo n-as ignotas lexanías. Eu quixera cantarte, qu' eu anhelo cantar as grorias de Galicia amada e tí eres a maor, a mais preceada; mais de tanta grandeza non pod' a canceon miña ser medida. Seus dones con expréndeda riqueza pródiga che brindou a natureza, qu' o darch' un alma grande y-escollida, quixo Dios encerrar tan rica xoya en caixa dina de tan gran belleza. S' antre cen heroinas destenguiuse d' a tua y-alm' o tempre y-a firmeza [p. 177] e foi teu gran valor pasmo d' o mundo: foi a tua hermosura sin segundo.                     VIII      ¡Ouh fillos de Minerva escrarecidos, grorioso batallon d' os Literarios: que mortos fostes pero non vencidos! Frorida xuventú, que tanta groria deches morrend' á esta Galicia amada, que garda a tua mamoria n-esa bandeira sant' e venerada. ¡Ouh xuventú dourada, qu' oid' a voz d' a pátrea qu' afrixida antre ferros queixábase dorida voach' á socorrela! Hermosa xuventú qu' o sacreficio fixeches d' a tua sangue xenerosa diante d' o altar sagrado d' a pátrea libertade: ¡quén rica inspiraceon â y-alma dera, pra te poder cantar cal eu quixera!                     IX      Héroes invictos qu' en profundo sono baixo d' a terra estades adurmidos: ¡espertade! ¡escoitai! quero cantarvos. ¡Quero eusalar en cántecos sentidos meu entuseasm' ardente! Quero cantar a groria refulxente [p. 178] qu' a nai Galicia corou un dia n-a Ponte de Sampayo, por vosa xenerosa valentía! ¡Ay! todo o borra o tempo y-o anonada, tod' o seu sopro helado desparece; mais a groria imortal d' esa xornada c' un aterno buril está grabada n-a nosa pátrea hestoria, y-o brilo d' esa páxina dourada non se borr' enxamais, non esmorece, ese padron de groria ond' a vosa nobreza resprandece. Héroes xigantes cuyos altos feitos pasmo serán d' os sigros y-o voso nome espanto d' os franceses: perdoai se m' estrev' eu á lembrarvos, s' a miña voz cativa o estrevemento tivo de cantarvos.                     X      ¿Quén pode d' os teus fillos, nai Galicia, os feitos d' heroismo cantar todos? ¿Quén os millares d' héroes que n-o teu chau naceron puido contar xamais, nai valerosa? ¿Quén poide relembrar a numarosa préyade de xigantes que che tecen diadema tan groriosa? Dendes d' antiga Rom' hastr' o Callao levou teu nom' a vocingleira fama, [p. 179] epopeyas cantando tan brilantes qu' o mund' ademirado con xusticia á todol-os teus fillos héroes chama. ¡Gózate n-esa groria, nai hermosa! Non baixes nunc' a testa, que nai de tales fillos e moi xusto, que cinga os seus loureiros argullosa.

© 2006 Biblioteca Virtual Galega