«A
bondade alimenta tanto que acaba por matar definitivamente a fame,
agasalla tanto que acaba por afogar, produce tamaña certeza e confianza
que acaba por extinguir o sabor da aventura nas relacións, traéndolle
o sabor do tedio. Ninguén ama apaixonadamente a alguén no universo das
certezas. A paixón só se mantén onde, mesturada coas certezas,
sobrevivan as incertezas. É verdade que incerteza de máis aterroriza e
pode matar o amor. Mais incerteza de menos enfastía e pode matar o
amor. Na vida, non todo se consigue exclusivamente por medio da bondade.
Astucia, raciocinio rápido, desafío, son cousas que fan parte do
universo mental de calquera vencedor... » Así pensaba responder
Eduardo Mascarenhas na súa habitual columna dominical do xornal O
Día a unha adolescente que, ao parecer, facía todo o que quería o
seu mozo, pero era traizoada por el.
Morto hai uns días con cincuenta e catro anos,
o deputado federal carioca Eduardo Mascarenhas foi un dos psicanalistas
brasileiros máis coñecidos nun país no que, polo menos con tanto
éxito coma na Arxentina, interesan especialmente o tratamento
psicanalítico e o estudio dos significados insconcientes que exercen un
papel determinante sobre os sentimentos e o comportamento humanos.
Comezou Mascarenhas tendo unha carreira profesional convencional, con
clientela "VIP" no seu exclusivo consultorio de Ipanema, pero
renunciou ao encastelamento, ao elitismo e aos altos custos das sesións
e pasou a popularizar o saber psicanalítico nos medios de
comunicación, causando unha gran polémica entre moitos dos seus
colegas que non lle perdoaban as súas maneiras. Foi expulsado —e
readmitido despois por unha sentencia xudicial— da Sociedade de
Psicanálise de Río de Xaneiro por poñer en dúbida os altos custos
das sesións e os criterios para admitir candidatos á formación
psicanalítica; e por denunciar, ademais, a participación do médico
Amílcar Lobo na tortura
de presos políticos durante a dictadura militar.
Aínda que, como se sabe, para obter resultados
positivos, o traballo analítico require un longo tempo —de anos—
defendía todo tipo de contacto e abordaba con naturalidade e sinxeleza
calquera tema, complexo ou non, nos xornais, nos libros de divulgación —como
o famoso Emocións no diván de Mascarenhas (1985)—, e mesmo
na televisión no programa chamado Interiores, no que facía
"psicanálise doméstica" e tiña por decorado un escenario vermello simulando,
dicía, o útero materno. |
BVG
Atrás
Índice de Páxinas
Páxina Seguinte
Ir ao índice de Páxinas