Máis de duascentas mil persoas visitaron a basílica da Penha da cidade
de Recife, capital de Pernambuco, durante os tres días que durou o
velorio de Frei Damián, un capuchino morto na noite do sábado 30 de
maio. Outra multitude asistiu baixo un forte sol á solemne misa de
corpo presente celebrada o mércores no estadio de fútbol de Arruda. A
caixa co defunto foi levada ao campo nun coche de bombeiros e de alí
nun helicóptero alugado polo goberno, ata o convento de São Félix de
Cantalice, onde viviu e onde finalmente foi enterrado o monxe.
Fe cega e idolatría no que se considera o
maior país católico do mundo: milleiros de fieis, a maioría moi
humildes e chegados de todos os estados do nordeste, conformaron eses
días, declarados de loito oficial en todo o Brasil, unha impresionante
manifestación de devoción popular, na que se mesturaban cánticos e
oracións coas historias das famosas peregrinacións e misións
evanxelizadoras do frade polo interior nordestino e con relatos de
asombrosos milagres a él atribuídos.
Nacido en Bozzano (Toscana) en 1898, Pío
Gianotti, máis tarde frei Damián, estudiou teoloxía e filosofía na
Universidade Gregoriana de Roma. Chegou a Recife en 1931 e durante
sesenta e seis anos percorreu como misioneiro os camiños secos e
ardentes do nordeste, onde a xente vivía —e vive aínda— en
condicións ínfimas de supervivencia. Malia a súa aparencia fráxil,
pequeno —metro e medio de altura— e portador dunha atrofia na
columna, destacou sempre polo seu rigor moral e as súas mensaxes
apocalípticas máis propias da Igrexa do Concilio de Trento.
Nos seus sermóns, pronunciados con frecuencia
á noite ou de madrugada, bramaba contra o uso da minisaia, o carnaval,
o comunismo, os anticonceptivos, o divorcio, o concubinato... e ameazaba
sempre «co fogo do inferno», no que, dicía, «só hai sufrimentos e a
calor é billóns de veces peor que no nordeste. As labaradas soben e
queiman sen parar o corpo dos adúlteros, das prostitutas, dos
afeminados e dos criminosos».
A frei Damián considerábaselle, polo seu
carisma, sucesor ou encarnación doutros misioneiros do nordeste, como o
padre Cícero Romão ou mesmo o famoso Antonio Conselheiro, cos que
compartía o traballo itinerante de evanxelización e a ríxida doutrina
moral. Rexeitaba a comparación porque aqueles protagonizaran movementos
de insubordinación e revolta contra a autoridade eclesiástica ou
civil. El, pola contra, deixou que a súa imaxe e popularidade fose
aproveitada con frecuencia polos políticos, e chegou a apoiar ao seu
amigo Fernando Collor de Mello. Cando en 1992, acusado de corrupción,
se iniciou contra el o proceso de destitución polo que acabaría sendo
apartado do poder, o frade divulgou unha carta de solidariedade. O outro
día, pouco antes de lle dar sepultura a frei Damián, a caixa foi
aberta para que o ex-presidente se despedise como un devoto máis do
misioneiro. Chorando moito, deulle un bico na fronte e apertou a súa
man. |
BVG
Atrás
Índice de Páxinas
Páxina Seguinte
Ir ao índice de Páxinas