Contáballes aos seus sobriños Joaquín Pereira, nacido na parroquia do
Divino Salvador de Saiáns de Moraña, que cando chegou nun barco
procedente de Vigo á embocadura da baía de Guanabara, moitos dos
emigrantes que con el viaxaban mareáronse —suponse que polo bambeo
do paquebote—, pero que el se mantivo moi digno en pé e deulle por
rasurar a barba antes de desembarcar e emprender a súa aventura
americana.
Hai que recoñecer a solemnidade do xesto. Río
de Xaneiro é, pola exuberante paisaxe en que se encontra, unha desas
cidades nas que parece un pecado non chegar a ela desde o mar. Nada que
ver co balbordo do aeroporto internacional do Galeão na inmensa Ilha do
Governador, un portaavións natural fondeado na baía e conectado por
unha autoestrada co corazón da urbe. Esta arteria —a linha
vermelha— que a miúdo discorre entre favelas, achégase a outra
illa próxima e de menor tamaño, a do Fundão, que espera acoller no
ano 2004 a vila olímpica. O soño olímpico. Ese é o proxecto no que
teñen depositadas as súas esperanzas moitos dos cariocas para este
novo ano. Saben que conseguilo supoñe quizais a tan desexada
rexeneración económica, social e urbana que precisa unha cidade moi
castigada nos últimos tempos por diversas pragas, como parece encarnar
a figura asaeteada do seu santo patrón San Sebastián.
Compite Río con cidades como Buenos Aires e
Cidade do Cabo, rivais directas no hemisferio sur, San Juan de Puerto
Rico no mesmo continente, e europeas como Estocolmo, Atenas, Lille,
Roma, San Petersburgo e a propia Sevilla. De entre todas elas
coñeceranse axiña
as catro ou cinco finalistas. Pero se polo logotipo presentado como
candidatas dependese, Río levaría, sen dúbida, o triunfo pola
elegancia e desenfado gráfico do deseño, concibido no estudio de
Glaucia Campelo e Suzana Fonseca. Entre as cinco cintas que ten pintadas
coas cores olímpicas, moi sinuosas e festivas que recordan os típicos
exercicios da ximnasia rítmica, pódese recoñecer sen dificultade a
baía de Guanabara en azul, no primeiro plano, e, en verde, a silueta do
xigante pétreo que vixía a súa entrada: O Pão de Açúcar.
O Pão de Açúcar de cada día...,
escoito cantar a João Bosco no tocadiscos. |
BVG
Atrás
Índice de Páxinas
Páxina Seguinte
Ir ao índice de Páxinas