Son
vinte anos de Travessia, a fermosa composición coa que
participou no II Festival Internacional da Canción de Río. A recente
reedición do seu primeiro elepé, que abre con ela, coincide co
lanzamento do último disco: Nascimento. Hai uns días
presentouno con grande éxito en São Paulo.
Malia as doenzas —anorexia, diabete e
depresión— que o deixaron coma un fío, coa súa presencia Milton
Nascimento fixo calar as voces daqueles que hai uns meses pouco menos
que decretaran a súa morte pola sida, e provocou no público grandes
emocións e aplausos. Aquilo foi como a aparición dun resucitado,
anunciada polo resoar dos tambores de Três Pontas, a pequena localidade
do estado de Minas Gerais para onde foi levado desde Río polos seus
pais adoptivos cando só tiña tres meses de idade.
Unha estética teatral, moi barroca, presidiu o
espectáculo estreado, comezando pola reproducción no escenario dun
antigo oratorio mineiro. O propio Milton, ademais, e os nove
cantantes/actores que o acompañaban coas súas voces, recrearon de
maneira consciente na súa indumentaria as figuras de profetas do famoso
escultor barroco de Brasil Antonio Francisco Lisboa, o Alejaidinho:
un artista que para continuar exercendo o seu oficio, conta a lenda,
debeu superar tamén terribles dificultades e sufrimentos provocados
polas graves enfermidades que padecía.
Todo foi unha celebración, unha homenaxe á
terra onde se criou, a rexión montañosa de Minas onde floreceu no
século XVIII unha fermosa arte colonial, gracias á riqueza que supuxo
o descubrimento de ouro e diamantes. Unha terra onde se mesturaron as
tradicións europeas e africanas, que trouxo unha inmigración masiva de
portugueses e escravos negros. O espectáculo de Milton busca a
inspiración nesas manifestacións relixiosas do rico folclore mineiro,
sobre todo das procesións de Corpus Christi, das «folias de Reis» e
das celebracións de
Semana Santa. Unha volta a Minas dun Milton renacido. Iso é o que
anuncian os tambores:
«Batucando por fe
e destino
Bate roupa no riacho a lavadeira
ritmando de qualquer maneira
e por fim o tambor da musculatura
o tum-tum ancestral do coração
quando chegue a febre ninguém segura
bate forte até sangrar a mão
os tambores de Minas soarão
seus tambores nunca se calaram». |
O outro día, en
São Paulo, aquilo foi como a aparición dun resucitado, co fondo dos
tambores de Minas, que soan como os tambores de Calanda —os de
Buñuel— rompendo na madrugada da Semana Santa aragonesa. |
BVG
Atrás
Índice de Páxinas
Páxina Seguinte
Ir ao índice de Páxinas