João Acacio Pereira da Costa leva xa un mes fóra, pero continúa a ser
prisioneiro do mito. É o criminal brasileiro que máis tempo pasou na
cadea, pois deixou a prisión despois de trinta anos e vinte días de
reclusión ininterrompida (o máximo permitido pola lei). Saíu con 55
anos, o cabelo máis gris e graxento, once dentes menos, un xeroglífico
de tatuaxes no corpo e unha Biblia na man.
E case non sae: o día previsto para que o
soltaran, o xuíz, lidos os informes médicos que o cualificaban aínda
de perturbado perigoso, determinou que fose trasladado ao manicomio de
Taubaté en São Paulo, onde xa estivera, o que provocou a indignada
reacción do seu avogado, que presentou un recurso —"tiveron
trinta anos para curalo", declarou—, e mesmo unha solidaria folga
de fame dos seus colegas do cárcere de Carandiru.
No final dos anos 60, en plena dictadura
militar, a policia perseguía un criminal afeccionado a asaltar as ricas
mansións da burguesía paulista. Nunha das súas accións, o
enmascarado desconectou á noite a luz dunha vivenda e entrou nela cunha
lanterna na man coa que espertou, cegándoas, a dona e a empregada da
casa. Levou os cartos e as xoias, pero despediuse delas cun beixo nas
mans. A prensa, enterada, chamauno O Bandido da luz vermelha, a
imitación do coñecido alcume homónimo do norteamericano Caryl Cherman
condenado a morte en California. A Acacio gustoulle o nome. Cambiou a
bombilla branca da súa lanterna por unha vermella e continuou cos seus
asaltos e crimes, alimentando o mito. En 1967 acabou finalmente a súa
carreira delictiva, iniciada en Joinville (Santa Catarina) —a
cidade natal onde agora vive co seu tío— con pequenos furtos de
bicicletas e roubos de coches, a súa verdadeira paixón.
Un Brasil inxenuo, no que aínda non se
banalizara a violencia, transformou en ídolo a quen foi condenado por
catro homicidios, sete tentativas de homicidio e setenta e sete asaltos
a 351 anos, nove meses e tres días de prisión. Tivo algo que ver nese
proceso unha boa película, supostamente inspirada no seu caso,
realizada polo cineasta Rogerio Sganzerla. Os minicines de Botafogo
aproveitaron a noticia da liberación do preso para repoñer O
Bandido da luz vermella (un farouest sobre o terceiro mundo). Foi
unha boa ocasión para contemplar as vertixinosas imaxes dese irónico
filme en branco e negro do ano 68. (Fascinoume a linguaxe, daquela
radical e transgresora, que se utiliza, que me lembra o cine de Orson
Welles e que ten moito dos seriais radiofónicos, do xornalismo
sensacionalista e das reportaxes dos primeiros programas de
televisión).
Precisamente o outro día fixéronlle unha
entrevista na televisión a Acacio, que agora quere ser santo e que o
chamen Luz. Parecía un zombi cos ollos perdidos. Falou moi rápido un
discurso inconexo e dixo soñar con ter un Simca Chambord, que xa non se
fabrica* .
___________________
* Pouco máis dun mes despois de
escribir estas liñas, o ex-bandido morreu asasinado dun tiro de
escopeta efectuado polo pescador comerciante Nelson Pizenghuer, que o
accollera na súa casa despois de ter pelexado co seu tío. Ao parecer,
ameazaba e acosaba as tres mulleres —nai, esposa e filla— da
familia do pescador. |
BVG
Atrás
Índice de Páxinas
Páxina Seguinte
Ir ao índice de Páxinas