No
verán que acaba de comezar no hemisferio sur resultan absurdos os
hábitos do Nadal da fría Europa ou Norteamérica e ver suar a tanto
Papá Noel con esas roupas ridículas e estas calores. Son moi
difíciles de dixerir as árbores boreais de luces e adornos típicos co
ambiente das praias, máis ateigadas de xente que nunca. Ademais da
imparable mundialización dos costumes, algo terá que ver, supoño, a
invasión de turistas estranxeiros que veñen pasar aquí estas festas.
Aínda que Río continúa a ser a cidade máis
visitada do país, as cifras publicadas recentemente proban que perde
turistas, tamén brasileiros, que prefiren outros destinos para pasar as
súas vacacións. As axencias de viaxes ofrecen moitas posibilidades,
algunhas certamente sofisticadas, en relación co emerxente e
alternativo turismo ecolóxico. Bo exemplo disto é o que se está a
desenvolver no arquipélago Fernando de Noronha, situado no Atlántico,
moi preto do Ecuador e a case dúas horas de avión de Recife, a capital
do estado de Pernambuco ao que hoxe pertence.
En marzo deste ano aprobouse o primeiro
proxecto de ecoturismo para este parque nacional formado por unhas vinte
illas, ás que os visitantes acceden pagando unha taxa, para a súa
preservación, duns catorce dólares por día e por persoa, que supera
os cen no caso de
permanecer máis de cinco días nas decenas de pousadas por elas
espalladas ou no único hotel, O Esmeralda, que alí existe.
Américo Vespucio pasou por Fernando de Noronha
en 1503 e falou dunhas "illas paradisíacas" no medio do océano
Atlántico". En l832 Charles Darwin desembarcou na principal e quedou
abraiado pola riqueza da súa vida mariña. Trinta e dous anos despois
un emigrante coruñés, Galo Salinas, futuro xornalista e dramaturgo e
daquela case un neno, viu como naufragaba alí o barco que o levaba a
Uruguai, unha historia que algún día escribirei co meu amigo Fernando
Pereira.
O arquipélago mantén o seu patrimonio
ambiental especialmente coidado, con animais e vexetais singulares,
sendo ruta migratoria de diversas aves, hábitat de especies en
extinción, como as tartarugas mariñas, e escenario da concentración
de golfiños para se emparellaren.
O pasado venres un ornitólogo da Universidade
Federal de Pernambuco publicou os resultados do seu estudio sobre o
"sebito"
(vireo gracilisostris), un paxaro endémico das illas e unha das
súas dúas únicas aves terrestes. Observou que mudara os seus hábitos
alimentarios e comprobou que xa non come só insectos, como estaba
rexistrado cientificamente, senón que amosa preferencia polo touciño e
as migallas das hamburguesas deixadas polos turistas. |
BVG
Atrás
Índice de Páxinas
Páxina Seguinte
Ir ao índice de Páxinas