A
semana pasada o forte vendaval que se desatou na zona norte de São
Paulo levantou o tellado de zinc da casa dunha modestísima familia de
emigrantes nordestinos e, zoando, levou consigo un bebé que durmía
deitado nunha rede amarrada á trabe do cuarto dos seus pais. Regiane de
Souza, de vinteún días e case catro quilos de peso, saíu "catapultada",
voou uns vinte metros e caeu desde unha altura de cinco. Felizmente non
se lle detectaron lesións no seu corpo e puido recibir a alta
hospitalaria e regresar á casa no colo da súa nai. Para a familia o
acidente non deixou de ser un horrible pesadelo, pero pode contalo.
Irrecuperables son, pola contra, os setenta e
dous bebés mortos no que levamos de ano nas catro maternidades
municipais de Río —dous por día só no mes pasado—, un drama
sen precedentes que causou vergoña e provocou un grande escándalo
político con mutuas acusacións de incompetencia entre as autoridades
municipais, estatais e federais. A traxedia obrigou a eses hospitais a
unha inspección das súas Unidades de Terapia Intensiva (UTIs)
neonatais, onde tiveron lugar as mortes e onde son tratadas as mulleres
con partos de alto risco e os nenos prematuros.
A investigacion incoada polo Ministerio
Público revelou unha falta de infraestructura e algunhas
irregularidades e neglixencias. As maternidades reciben moitas máis
xestantes das que poden atender, chegando a ter que compartiren a miúdo
o mesmo leito. Ademais, os equipamentos e o persoal sanitario —médicos,
enfermeiros e auxiliares— resultan claramente insuficientes,
amosando estes ás veces unha escandalosa falta de hixiene (xiringas e
luvas reutilizadas sen esterilizar, ausencia de analises
microbiolóxicas no banco de leite materno), que se engade a outros
problemas detectados como a aparición de sangue no chan, preto das
incubadoras, insectos nas paredes e lixo sen tapar nos corredores.
Para o Ministro de Saúde, o cardiólogo Carlos
Aburquerque, o sistema é unha anarquía. Pero non só no Río. En todo
o país. En São Paulo, por exemplo, os problemas veñen do lixo
acumulado na maioría dos hospitais despois da avaría da única
incineradora que o trataba e que xa estaba sendo utilizada na súa
máxima capacidade. Máis de quince toneladas de residuos moi tóxicos e
perigosos foron vertidos sen xeito no exterior, o que supón un risco
inmenso de contaminación, sobre todo pola calor e as chuvias do verán.
As autoridades están moi alarmadas. Para todos
aínda está presente o arrepiante caso acontecido en abril de hai catro
anos, cando se descubriu que algúns indixentes comeran carne humana —unha
mama amputada pasada, volta e volta, pola tixola—, procedente dos
restos do hospital de Olinda en Pernambuco. |
BVG
Atrás
Índice de Páxinas
Páxina Seguinte
Ir ao índice de Páxinas