"Estou
con Zico e feliz", titulaba o seleccionador Mario Lobo Zagallo a súa
columna dominical no Jornal de Brasil, toda unha declaración coa
que tentaba poñer fin ás especulacións xurdidas nos últimos días
trala decisión do presidente da Confederación Brasileira de Fútbol,
Ricardo Teixeira, de nomear coordinador técnico da selección ao
ex-xogador Artur Antunes Coimbra, "Zico", por mor do que aquí se
considerou un vexame: os pobres resultados obtidos polo equipo nacional
na súa recente participación na Copa de Ouro.
Na procura do tan ansiado quinto título
mundial para Brasil, Zico compartirá con Zagallo o mando da selección
na preparación e disputa da próxima Copa de Francia. As dúbidas
veñen das posibles diverxencias entre eles polas competencias e
funcións a desempeñar. Semella foi recrutado para levantar a moral e
terá poderes decisorios. Supervisará a preparación física e técnica
dos xogadores e non renunciará, ao parecer, a dar ideas sobre esquemas
tácticos, aínda que, segundo declarou moi diplomático, a última
palabra será sempre a de Zagallo.
A elección de Zico agradou en xeral. E un home
de consenso e con prestixio internacional, un mito vivo e, sobre todo,
unha referencia xeracional para todos os actuais xogadores da
selección. Conseguir a Copa este ano sería unha forma de correxir a
inxustiza de non ter gañado ningún título mundial coa canarinha
quen, despois de Pelé, é un dos grandes xogadores e artilleiros
brasileiros de todos os tempos.
Naceu no suburbio de Quintino, no Río, e foi
con catorce anos para o Flamengo sendo aínda un neno moi fraco, o Arturzico,
polo que, coa orientación do preparador físico José Roberto
Francalacci, traballou arreo para adquirir peso, centímetros e
musculatura, un corpo atlético que logrou con perseverancia en catro
anos.
Foi precisamente Zagallo, daquela técnico dos
rubronegros quen en 1972 o puxo na punta direita do primeiro equipo.
Dous anos máis tarde levaba xa o 10 na súa camisola. No Flamengo todo
era gloria, goles e xogadas inesquecibles. Convertiuse no maior ídolo
da afección, na época dourada —entre os anos 78 e 82— de
todo un equipazo, pero non tivo sorte coa selección. Nin no 78 en
Arxentina, nin no 82 en España, eliminada Brasil por Italia, nin, xa no
86, en México, cando o levou Tele Santana. No memorable partido contra
Francia, errou o lanzamento dun penalti.
Fóra dos campos amosou tamén o seu talento
como empresario en moitas actividades. O ano pasado publicou unha
biografía. E agora, pouco antes da Copa do Mundo, estreará en Francia
a pelicula Unha aventura do Zico, dirixida por Antonio Carlos
Fontoura, na que é o actor protagonista. Nela unha televisión organiza
un concurso para seleccionar nenos que queiran aprender fútbol con
Zico, nunha escola como a que fundou hai anos, pero o fillo dun
millonario non é elixido e seu pai decide pedir a un científico que
clone ao futbolista... |
BVG
Atrás
Índice de Páxinas
Páxina Seguinte
Ir ao índice de Páxinas