Feliz, trala súa victoria no Congreso, que aprobou finalmente a enmenda
constitucional que lle permitirá un novo mandato de catro anos se é
capaz de vencer nas próximas eleccións, o presidente Fernando Henrique
Cardoso decidiu pasar uns días de descanso en Petrópolis e revivir por
segundo ano consecutivo un vello costume imperial e republicano
interrompido en 1969: o do veraneo na serra, lonxe da sempre intrigante
Brasilia e afastado dabondo dun Río de Xaneiro vertido xa no carnaval e
máis pendente nestes días do samba e da praia.
A cidade imperial levántase a oitocentos trece
metros de altitude nun val da Serra da Estrela, no camiño aberto entre
a baía e Minas Gerais. O emperador Pedro I, nunha das súas viaxes ao
interior do país, descubriu este lugar de ar puro, paisaxes case
alpinas e un clima agradable máis propio de Europa; imaxinouno como
acougo ideal para a feble saúde da princesa Paula Mariana. Anos
despois, o seu fillo Pedro II comprou aquí unha facenda e instaurou
así o hábito, herdado pola República, do veraneo serrano, facéndose
construir unha elegante casa de campo, palacio que hoxe é Museu
Imperial e onde os visitantes reciben co billete da entrada unhas
zapatillas de feltro branco para percorrer as salas e cuartos e non
raiar as nobres madeiras de xacarandá.
Como sempre acontece, o actual alcalde de
Petrópolis, aproveitou a curta visita do Xefe de Estado como apoio
político e financeiro para os proxectos do concello: a creación dunha
Garda Forestal para o Parque Nacional que rodea a vila e a
revitalización do centro histórico, levantado e organizado de maneira
exemplar ao longo dos cursos dos moitos ríos que baixan da montaña.
Entre os edificios que se van restaurar sobresaen a catedral de San
Pedro de Alcántara, unha igrexa neogótica que serve de mausoleo da
familia imperial e parece soñar con ser francesa e medieval, e o
Palacio de Cristal, exemplo da arquitectura de ferro do século pasado.
Neste elegante invernadoiro facíanse exposicións hortícolas, de
flores e festas populares. Con bo criterio a princesa Isabel, sendo
rexente, elixiu este palacio, que substitúe os muros de pedra polo
transparente vidro, para a cerimonia de entrega das cartas de liberdade
de cento tres escravos, anticipo da famosa Lei Aurea asinada o 13
de maio de 1888 na que decretaba a liberdade de todos os escravos do
Brasil. |
BVG
Atrás
Índice de Páxinas
Páxina Seguinte
Ir ao índice de Páxinas