¿Que final desexa para Laura?:
a/ morre
b/ acaba louca
nun psiquiátrico
c/ vive feliz,
rexenerada e cun novo amor
d/ reconquista a
Marcello
Preguntas deste tipo incluía a sondaxe de
opinión feita entre os lectores de O Estado de São Paulo ante o
esperado desenlace da telenovela Por amor emitida ás oito da
tarde pola Rede Globo. Despois de ser seguido con atención e fervor o
decorrer da súa historia de cento noventa capítulos, o folletín
televisivo conseguiu paralizar o venres pasado a medio Brasil, que por
nada do mundo quería perder o final da sinuosa trama ideada polo
escritor Manoel Carlos coa colaboración de Leticia Dornelles e que
fluíu durante sete longos meses lenta como os meandros dun río na
chaira.
O culebrón converteuse nun dos de maior éxito
dos últimos tempos, aínda que, segundo os especialistas, non marcará
época por innovar ou revolucionar a linguaxe do xénero, como fixeron
antes outros (como Roque Santeiro, Vale tudo, Pecado capital ou Selva
de pedra), senón pola altísima participación dos telespectadores,
que presionaban nos medios de comunicación, sobre todo na recta final,
para tentar trazar ao seu gusto o destino dos personaxes.
Esta telenovela contén os elementos esenciais
que conducen ao éxito: amores non correspondidos, choques entre pais e
fillos, maldades, disputas de poder, paixón, celos... e, como vén
sendo habitual —cun ton pedagóxico e moralista—, temas de
actualidade, como a doazón de órganos, para o que se aproveitou a
ocasión da recente aprobación da lei no Parlamento, e polémicos como
o alcoholismo, o desemprego, os prexuízos raciais ou a bisexualidade.
En sete meses nas pantallas as vidas dos
personaxes sufriron moitas reviravoltas. As máis destacadas, as que
afectaron ás dúas protagonistas sobre as que xira a historia. Por amor
visceral á súa filla Eduarda, Helena pón o seu fillo acabado de nacer
no lugar do seu neto que nace no mesmo día e no mesmo hospital pero
morre rapidamente. Helena fai este xesto extremo porque Eduarda, a raíz
do parto, non pode ter máis fillos e non soportaría a perda do bebé.
No último episodio Eduarda, lendo por
casualidade o diario de Helena, descobre o troco dos pequenos
(Marcelinho, así se chama o neno, é criado, pois, pola súa propia
irmá ). Ao final, o guionista conseguiu con moita habilidade que os
espectadores contemplasen a Helena, antes unha mártir, como unha muller
insensible capaz de negarlle ao marido a oportunidade de ser pai dun
fillo. Segundo Manoel Carlos, a idea xurdiu dunha frase de Balzac:
"a
abdicacion dunha nai ou é unha cousa monstruosa ou un acto sublime". |
BVG
Atrás
Índice de Páxinas
Páxina Seguinte
Ir ao índice de Páxinas