Meu
pai foi un bo futbolista que militou, entre outros equipos, no Arenal de
Santiago, onde xogaba de centrocampista. Era aí, na media, onde lle
gustaba xogar, un pouco por timidez —evitaba así estar moi preto dos
espectadores—, pero sobre todo porque para facer un bo fútbol, seino
por el, hai que dominar, como no xadrez, outra das súas paixóns hoxe
en día, o centro do campo, tocando ben o balón e distribuíndo o xogo.
¡Que decepción e que pena, por iso, contemplar, antonte na final
contra Francia, ao equipo de Brasil, aos artistas da bóla, perdidos no
campo e correndo, impotentes, detrás da pelota!
Agora aquí todas as olladas van para Zagalo,
considerado por moitos como un usurpador das esencias do fútbol
brasileiro de sempre, o que engaiolou tantas veces ao mundo. Como na
Copa do 58, en Suecia, cando el mesmo, xunto con Garrincha, Didí, Vavá
e un novísimo Pelé de dezasete anos, lles gañaron aos anfitrións por
5 a 2. Ou na Copa do 62, en Chile, cando se despediu Zagalo como xogador
da selección, un extremo esquerdo moi voluntarioso, xustiño de
talento, que corría e corría polo campo. Toda unha "formiguiña,"
como lle chamaban daquela.
O curioso é que Zagalo foi adestrador do
marabilloso equipo de México 70 que tamén conquistou o campionato.
Claro que era tanto o talento que tiña a selección, ben conducida por
Pelé, que non puido enfaixar o seu xogo. A lenda de Zagalo, xa levaba
tres Copas, continuou ata a de Alemaña de 1974, onde Brasil se
presentou cunha das peores e máis especuladoras seleccións da súa
historia, moi criticada polo que supoñía de renuncia ao seu estilo
clásico, alegre, que só se recuperou en parte no Mundial de España do
82 e de México do 86 con xogadores como Zico —hoxe compartindo con
el a derrota—, Cerezo, Falcão, Sócrates e compañía. En Estados
Unidos, en 1994, a canarinha, adestrada por Parreira e con Zagalo
de axudante, levou a Copa por penaltis, pero convenceu a poucos.
Zagalo acaba de declarar que quere continuar no
cargo, malia o duro e merecido castigo, pero, por soberbia, non quere
recoñecer os seus erros. O primeiro e máis grave, a propia elección
dos xogadores participantes, descartando a outros máis valiosos para a
defensa (caso de Adilson, Mauro Galvão ou Julio Cesar), a dianteira
(Romario, o máis significativo) e, sobre todo, a media, para a que que
optou por dous pivotes de contención (Dunga e Cesar Sampaio, que xogan
no "competitivo" futbol xaponés) e un Leonardo desprazado da súa
posición natural. Sen unha organización clara do equipo, pendente só
das xenialidades de Ronaldinho ou Rivaldo, e sen un centro do campo
creativo (¡ai Juninho!) para poder construír esa "engenharía do
espaço vazio" que é o fútbol, segundo o lema do sindicato de
adestradores de Río.
Ao parecer, mantense para hoxe a recepción
prevista polo presidente Fernando Henrique Cardoso á selección. Nas
vésperas falábase da posibilidade de aproveitar as imaxes deste
encontro oficial na campaña electoral do mes de outubro... Que utilicen
as do mellor xogo: as do descanso, cando todas as televisións do mundo
botaron o anuncio publicitario de Nike, a outra derrotada por Adidas
o domingo. O anuncio da praia, digo. |
BVG
Atrás
Índice de Páxinas
Páxina Seguinte
Ir ao índice de Páxinas