As
súas fillas gañan o dereito a recibir a pensión e os pagamentos
atrasados, pero parece unha insensatez: a Xustiza brasileira acaba de
concederlle a amnistía, despois de dezaoito anos da súa morte, ao
poeta e compositor Vinicius de Moraes, que foi afastado da carreira
diplomática en 1969 durante o réxime militar.
Nacido en Río en 1913, Vinicius entrou por
concurso no corpo diplomático cando tiña trinta anos. Antes diso,
estudiou Dereito, foi bolseiro na Universidade de Oxford, onde fixo un
curso de literatura inglesa —para él "fundamental"—, e xa
publicara algúns libros de poemas e traballara en varios xornais como
crítico de cine, unha das súas paixóns.
Como diplomático exerceu en Los Ángeles, onde
foi vicecónsul, París (en dúas ocasións) e Montevídeo. E sempre
puido cultivar a súa vocación pola literatura (teatro, crónica,
poesía e canción). Durante a dictadura dos militares, no goberno do
sinistro Costa e Silva, non parecía serio nin gustaba moito que un
funcionario do Ministerio de Asuntos Exteriores andase con compañías
politicamente sospeitosas, actuando, ademais, en locais nocturnos non
recomendables, polo que foi apartado do seu traballo. "Cássese ese
canalha" foi a orde dada, escrita nun papel de envolver, polo
presidente da República.
Despois, contoume Manolo Rieiro, os militares
puxéronlle un espía no restaurante Antonio´s do Leblón, un
refuxio habitual da bohemia carioca daquel tempo, ao que acudían todas
as noites Vinicius e os seus amigos. Un día o poeta viuno sentado,
solitario coma sempre, e, algo intrigado, convidouno á súa mesa. O
home aceptou e acabou integrándose no grupo. Non tardou en confesarlles
cal era a súa secreta misión alí, recoñecendo que non escoitara nada
malo deles e que sentía envexa da vida que levaban.
Fóra da carreira diplomática, Vinicius
converteuse no maior embaixador que tivo Brasil no mundo e, como sinala
o seu biógrafo José Castello, nun dos inventores do Río de Xaneiro
solar, moderno e optimista que xa desapareceu... Un mito imposible sen o
seu amigo Tom Jobim, músico xenial con quen formou un dúo lendario e
inaugurou hai agora corenta anos xa —sen esquecer a João Gilberto—
a bossa nova, esa delicada, sensual e feliz mestura de samba e jazz que
revolucionou o panorama musical brasileiro e propagou unha nova imaxe de
Brasil no mundo.
O Senado acaba de homenaxear precisamente a
semana pasada a Tom Jobim, catro anos despois da súa morte, aprobando o
proxecto de cambio de nome para o Aeroporto Internacional do Galeão, o
que recibe maior número de viaxeiros no país. Será chamado a partir
de 1999 "Antonio Carlos Jobim". Seguro que máis dunha compañía
aérea anunciará nos seus vóos a chegada a Río facendo soar a súa
famosa composición Samba do avião :
Minha alma canta
estou morrendo de saudade
Rio teu mar, praias sem fim
Rio você foi feito pra mim...
Dentro de mais uns minutos
estaremos no Galeão..
agua brilhando, olha a pista chegando.
Aperte o cinto, vamos chegar
e vamos nós
aterrar. |
BVG
Atrás
Índice de Páxinas
Páxina Seguinte
Ir ao índice de Páxinas