Pode
resultar sorprendente, pero Fernando Henrique Cardoso pasará á
historia de Brasil, entre outrasc ousas, por ser o primeiro presidente
reelixido no país desde a proclamación da República no ano 1890. A
Constitución aprobada no ano seguinte non contemplou esa posibilidade,
quizais porque o novo réxime viña substituír corenta e nove anos de
reinado imperial de Pedro II. As dos anos 1934, 1946 e a vixente de
1988, votada afirmativamente polo propio Cardoso e que conseguiu
finalmente enmendar, tampouco. Os propios xenerais durante a dictadura
militar alternábanse educadamente cada certo tempo entre eles na
xefatura do Estado.
A modificación constitucional acaba de traer
como consecuencia un segundo mandato de catro anos para o presidente e a
ocasión de seren reelixidos os demais cargos públicos como os
gobernadores de estado, algo quizais perigoso nunha democracia limitada
como a brasileira, onde o poder dos caciques rexionais poderíase ver
aínda máis reforzado, como sinalaba hai pouco o prestixioso
comentarista Barbosa Lima Sobrinho, presidente da Asociação Brasileira
da Imprensa.
Eso si. traerá estabilidade política, que é
o que agora precisa o país na difícil situación económica actual,
porque o futuro de Brasil xogábase o domingo pasado non só nas miles
de urnas, electrónicas ou non, espalladas polos vintesete estados do
inmenso territorio, senón tamén nas despachos de Washington onde o
ministro de Facenda Pedro Malán negociaba unha axuda financeira desde
hai varios días cos dirixentes do Fondo Monetario Internacional, que
non tiveron reparos en aplaudir publicamente, postos en pé, os
resultados preliminares que indicaban a victoria do "seu" candidato.
Co compromiso de seguir mantendo a economía
aberta ao exterior e case asegurado o socorro financeiro internacional,
queda agora por saber cales son as medidas internas que vai adoptar o
goberno para frear a grave crise e evitar a desvalorización da moeda e
a consecuente fustración popular. Entre elas, probablemente, a suba de
impostos, o que levaría ao país, segundo o derrotado Lula da Silva, á
beira mesmo do abismo, como aconteceu xa coa aplicación desta mesma
receita en Tailandia, Corea e Rusia. Pero ¿hai outra saída? Para
Fernando Henrique Cardoso —quen o diría hai trinta anos—
trátase dun purgatorio necesario. "Un acordo significa cumprir metas
de política económica e sufrir críticas á perda de soberanía",
respondeu hai pouco á denuncia feita polo seu contrincante electoral de
someter o país aos intereses do Fondo Monetario Internacional.
O que está claro e que os brasileiros terán
que aturar o que veña. A resaca electoral será forte e durará moito
tempo. É a consecuencia dunha xornada de voto obrigatorio na que, como
novidade, determinouse a inutilidade da tradicional lei seca que de
maneira ridícula prohibía —constituía un delito electoral—
a venda e consumo de bebidas alcohólicas nas vésperas e durante a
votación. Polo menos esta vez non houbo que agochar as botellas como
outros anos. |
BVG
Atrás
Índice de Páxinas
Páxina Seguinte
Ir ao índice de Páxinas