Del
dáme noxo todo, ata o bigote. É un histrión. Nestas eleccións
pasadas moitos políticos achegáronse ao seu buraco televisivo na
procura de votos. Os candidatos que apoiou expresamente con
participacións no seu programa non conseguiron o cargo ou deben
disputalo aínda na segunda volta. Non funcionou, pois, a transferencia
de popularidade da nova estrela do canle SBT (Sistema Brasileiro de
Televisão), Carlos Roberto Massa, o Ratinho, un roedor de
audiencias cazado cun contrato millonario por Silvio Santos, propietario
da emisora, que o viña murando desde hai nove meses.
Vin por primeira vez en acción ao Ratiño hai
un ano na Record, a cadea do bispo Edir Macedo da Igreja Universal do
Reino de Deus. Pareceume xa daquela groseiro, violento e ridículo, pero
desgraciadamente eficaz na explotación da miseria allea, facendo de
avogado dos marxinados que desconfían das institucións, dos pobres
coitados que van expoñer no plató os seus dramas máis íntimos, das
víctimas da fatalidade que reclaman máis atención dos políticos.
Continúa co mesmo estilo de montar canto máis barullo mellor,
inspirado no éxito dalgúns programas sensacionalistas norteamericanos
como o de Jerry Springer, pero quizais algo máis político. E fai e
fará o que sexa para subir a audiencia. É a lei implacable da
televisión.
Carlos Roberto Massa é o segundo fillo dunha
familia moi pobre de Aguas de Lindoia no estado de São Paulo. O seu pai
era pedreiro. Cando tiña seis anos mudáronse ao sur, ao estado de
Paraná. Foi alí onde lle puxeron o alcume: pequeno e fraco como era,
non lle deixaban xogar ao fútbol os mangallóns do seu barrio e
vingábase deles colocándose detrás da portería, roubándolles o
balón cando saía do campo e agochándose nas veciñas plantacións de
café. "Foi outra vez o Ratinho", dicían. Aos doce anos enrolouse
nun circo e viaxou varios meses pola rexión actuando de pallaso.
Comezou o Ratiño a súa carreira nos medios de
comunicación como locutor dunha radio paranense, pero traballou tamén
como vendedor de laranxas, oficinista de banco, operador de raios X,
lavador de cadáveres, vendedor de churrasco (de carne de gato, di) á
beira das estradas... E non desbotou a política, logrando ser elixido
por dúas veces consecutivas deputado estatal, pero renunciou e volveu
ás ondas cun programa de reportaxes policiais. En 1990 apoiou a
Fernando Collor na campaña pola presidencia e el mesmo chegou a
deputado federal. Pero aquilo de Brasilia non o convenceu. O seu era
outra cousa.
Con temas cada vez máis escabrosos, o Programa
de Ratinho, así se chama, estase a converter nun circo de horrores
e atrocidades. Aumenta o seu éxito, pero provoca cotinuas polémicas e
a persecución dos tribunais, cos que xa ten algúns casos pendentes. O
mes pasado por ousar amosar en detalle o corpo brutalmente asasinado
dunha prostituta de Ribeirão Preto. O máis recente, por entrevistar en
directo á nena de dez anos violada en Goiás á que nun principio un
xuíz lle prohibía o aborto (practicouse finalmente, despois de
recorrer a decisión xudicial a familia). O Brasil de Ratiño existe,
si. O bicho aliméntase dos refugallos e do lixo das cloacas, que
despois regurxita todas as noites no salón da casa. Pero non nos
confundamos de animal. Non se trata dun inocente ratiño. É unha rata. |
BVG
Atrás
Índice de Páxinas
Páxina Seguinte
Ir ao índice de Páxinas