A
sospeita de que a morte "por sobredose" —hai xusto un mes en
Tel Aviv— de Kelly Fernanda Martins, unha carioca de 26 anos, fose
en realidade un asasinato cometido por membros da mafia rusa, fixo
aflorar nos medios de comunicación brasileiros —destacáronse en
especial as denuncias do xornal O Globo— algo que non
resulta novo pero que se incrementa cando aumentan os problemas
económicos: que Brasil é un dos principais países fornecedores do
tráfico internacional de mulleres para a prostitución, un negocio que
move millóns de dólares cada ano.
Segundo un informe da Policía Federal
entregado a semana pasada ao Ministro de Xustiza, rusos e españois,
moitos, hai que dicilo claramente, da colonia galega de Río, teñen
montada unha rede mafiosa con axentes e conexións en varios países,
como Israel, Italia ou Xapón. O modo de actuar é semellante e
tradicional: enganan ás mulleres, a maioría entre dezaoito e
vintecinco anos, con falsas promesas dun traballo digno, como empregadas
domésticas, limpadoras de hoteis, camareiras, ou bailarinas de grupo de
samba. A ilusión dunha saída da miseria fainas soñar, pero, cos seus
pasaportes retidos ao chegaren ao país, son obrigadas a prostituírse,
malvivindo nun réxime de semiescravitude, explotadas e vixiadas baixo
ameazas de malos tratos ou mesmo de morte, como aconteceu coa devandita
Kelly que xa estaba a preparar a súa fuga.
O goberno brasileiro emprendeu recentemente
algunhas accións ao respecto. O Ministro de Xustiza, Renan Calheiros,
acaba de visitar Israel, onde, por certo, a policía logrou rescatar a
oito brasileiras dun local nocturno, e España, co obxecto de asinar
acordos bilaterais de colaboración para combater estas prácticas. En
Madrid entrevistouse cos ministros de Xustiza e de Interior e debateu
con eles a situación e algunhas cifras elocuentes. Só no ano 1996
foton deportadas de España trescentas brasileiras en situación ilegal,
duascentas no ano 1997 —unha media de vinte por mes— acusadas
de exercer a prostitución.
Téndese en Galicia a esquecer a cara máis
escura da emigración. Moitos galegos foron e son expertos proxenetas,
empresarios do lenocinio, reis dun submundo de hoteis,
axencias-tapadeira de viaxes e discotecas no Brasil; "güisquerías",
barras americanas, clubes de alterne, "boates" e sórdidos
"puticlubs"
de luz vermella e ambientador barato espallados polas estradas ou
suburbios das cidades e vilas galegas.
Hai tres anos e medio tributouse unha homenaxe
ao daquela alcalde de Santa Comba, José Manuel Arufe, aquí, na Cámara
Municipal de Río onde hai unha colonia importante daquelas terras do
Xallas, con ocasión do proxecto de irmanamento dos dous municipios
(agora estase por fin a conseguir). Das intervencións, gustoume a dun
ilustre emigrante, Manolo Rieiro, do que xa falei algunha vez. Con voz
serena e valente deixoulles claro aos presentes, entre eles moitos
compatriotas dos turbios negocios da noite, que se sentía un fillo
agradecido de Brasil, a onde chegou con dezasete anos e xa levaba trinta
e cinco, e que só lle dera alegrías e satisfaccións. "É verdade",
engadiu, "traballei e podo estar feliz porque traballei a conciencia.
Non vin aquí para montar bordeis, traballei, traballei, traballei con
dignidade... " |
BVG
Atrás
Índice de Páxinas
Páxina Seguinte
Ir ao índice de Páxinas