O
primeiro de ano foi por excelencia en todo Brasil un día para os
políticos.
No Palacio do Planalto da capital, Fernando
Henrique Cardoso amosaba, orgulloso, a faixa presidencial de seda verde
e amarela cun brillante no centro representando a estrela da República,
e vintesete estrelas máis arredor súa, bordadas en fíos de ouro,
aludindo aos vinteseis estados da Unión e ao Distrito Federal. Non era
para menos: convertíase no primeiro Xefe de Estado na historia do
Brasil republicano en ter un segundo mandato consecutivo e un dos poucos
nos últimos anos en completar a lexislatura.
Con todo, a cerimonia da toma de posesión,
celebrada con solemnidade pero sen moita pompa, resultou algo fría. O
presidente viuse pouco arroupado polos deputados dos cinco partidos
aliados que apoian o seu goberno, ausentes moitos deles, descontentos
polas impopulares medidas económicas que en breve debe aprobar o
Congreso cos seus votos. Pero, argumentou o presidente no seu discurso,
"sempre é mellor o remedio amargo que cura a doenza que a febre
crónica que debilita as forzas e compromete a saúde do organismo".
Suliñou tamén que el non fora elixido simplemente para ser un xerente
da crise económica, senón para superala e cumprir as promesas da
campaña electoral de facer un novo Brasil máis xusto e moderno.
Como o país gasta moitísimo máis do que
recada, o combate contra o déficit público e o axuste fiscal serán,
anunciou, as prioridades do goberno. E os novos ministros, que tamén
tomaron posesión o venres, pero un pouco máis tarde, insistiron, nas
súas primeiras declaracións, en alertar sobre a gravidade da
situación económica e na necesidade dunha suba inmediata dos impostos,
para garantir a axuda concedida polo Fondo Monetario Internacional e
recuperar a credibilidade económica no exterior.
Coa orde de apertar os cintos ao máximo, agora
non só se abre a batalla política no Congreso. O proceso de reformas
dependerá tamén da loita nos estados. Moitos dos novos gobernadores
que asumiron o cargo —tamén o día 1 de xaneiro—,
encontráronse coas arcas públicas baleiras e cunhas débedas
monumentais. Terán que buscar formas de eliminar o déficit e algúns
xa se inclinan por privatizar as empresas que aínda queden por facelo e
reducir custos con xubilacións masivas de funcionarios.
O problema reside en que os gobernadores, tanto
da oposición coma dos partidos da alianza gubernamental, utilizan o
cargo como plataforma política e teñen pouca marxe de actuación se
queren ser candidatos á presidencia no 2002. É o caso de Itamar
Franco, o ex presidente de quen Cardoso foi ministro de Facenda. Agora
pretende organizar a oposición formal dos estados contra o goberno
federal e propor unha alternativa á reforma tributaria. Xa anunciou a
suspensión do pagamento da débeda que o estado de Minas ten coa
Unión.
Tamén ten aspiracións á presidencia un dos
socios de Fernando Henrique Cardoso insatisfeito polas reformas, o
reelixido gobernador de Ceará, Tasso Jereissati, que no seu discurso na
asemblea lexislativa prometeu alcanzar en poucos anos un nivel
ecconómico semellante ao dos estados do sur e, despois, na catedral
metropolítana de Fortaleza, pediulle a Deus "a graça inmediata de
chuvas para o Ceará". |
BVG
Atrás
Índice de Páxinas
Páxina Seguinte
Ir ao índice de Páxinas