Os
pasados días foron infernais aquí en Brasil. E non precisamente pola
calor do verán. Todos pendentes dun fío, das nerviosas liñas dos
gráficos das bolsas de Río e São Paulo, que máis parecían os
cardiogramas dun enfermo grave. A matemática resulta implacable: o
país saíu máis pobre despois da acumulada desvalorización do real. E
o futuro inmediato segue a ser unha nebulosa coa moeda agora fluctuando
libremente nos mercados co poderoso dólar.
Veñen agora os laios e as acusacións mutuas.
Para o presidente Fernando Henrique Cardoso as causas da grave crise
financeira hai que buscalas, en primeiro lugar, na irresponsable
actitude dos deputados do Congreso —algúns dos partidos que en
teoría o apoian— que se negan a aprobar con urxencia as duras e
necesarias medidas de axuste fiscal. Pero, sobre todo, responsabiliza da
perda de credibilidade da economía ao gobernador de Minas Gerais,
Itamar Franco, por decretar a moratoria de pagamento das débedas do seu
estado coa Unión (algo, por certo, que adiantamos aquí hai dúas
semanas).
Itamar Franco, pola contra, acusa ao goberno
federal da gravidade da situación actual por adiar as indispensables
reformas administrativa e tributaria e estar máis pendente da súa
reelección. Para o ex-presidente a política económica foi un erro por
fomentar "infelicidade e desemprego e entregarlles a riqueza e a
industria nacionais ás empresas estranxeiras co obxecto de financiar o
astronómico déficit público".
A solución só pode ser política. A gran
batalla vai estar na confrontación entre os estados —a maioría
coas contas en vermello— e a Unión. Os gobernadores da alianza
gubernamental, reunidos hai uns días, apostaron por un novo pacto
federal e a adopción de novos mecanismos de compensación. Os da
oposición van máis lonxe e ameazan con novas moratorias e recursos na
Xustiza contra o goberno federal. Onte reuníronse en Belo Horizonte, na
sede do goberno de Minas Gerais, arredor de Itamar Franco dispostos a
mobilizar o país.
"Actúo como Tiradentes". Abondaron estas
palabras de Itamar Franco, pronunciadas o outro día perante un grupo de
cen alcaldes de Minas, para que se dispararan todas as alarmas.
Sorprende a súa pretensión de trazar un paralelo con ese personaxe
histórico, e entre as súas medidas e a chamada Inconfidencia mineira,
un levantamento do final século XVIII contra a cobranza de impostos da
coroa portuguesa considerado precursor da independencia do país.
A Inconfidencia mineira foi un movemento
minoritario, máis teórico que práctico, dunha elite rica contra a
abusiva recadación de tributos. Dela formaban parte negociantes,
poetas, militares, relixiosos e intelectuais que estudiaran nas
universidades europeas. Excepción foi a participación de Joaquim José
da Silva Xavier, procedente dunha familia máis modesta, un gran
propagador da independencia que pagou coa súa vida a difusión das
súas ideas. Ao quedar orfo moi cedo, foi adoptado polo seu padriño, un
cirurxián que lle aprendeu os rudimentos para ser dentista, o que lle
valeu o alcume Tiradentes. Supoño que na comparación feita, o
gobernador non se refería —sería moi doloroso para o país—
ao torpe xeito de exercer este oficio que tiña o heroe nacional. |
BVG
Atrás
Índice de Páxinas
Páxina Seguinte
Ir ao índice de Páxinas