BVG     Atrás    Índice de Páxinas

¡MONTAÑESA! Pra ir morrer na túa beira amarridas de saudade ceibo eu as coitas miñas, irtas arelas, ó aire: ten delas dor, montañesa, a das olladas soaves. Hei de mandarche, senlleiro, irmán na dor e nos males, nun alongado sospiro o meu curazón sangrante: xa coidarás, montañesa, amor e agarimo darlle. Lelías da miña terra, ó teu ouvido soaves, ledos che han levar nas azas, mainos, mainiños os aires; e a dona has ser do poeta, do seu corazón a amante, o agarimo dos seus fillos, ¡a santa Paz dun fogare! Pazo de Raxoi de Santiago, 13. VII. 1931 Nós, 15 agosto 1931, p. 133.

© 2006 Biblioteca Virtual Galega