BVG     Atrás    Índice de Páxinas

[p. 181] XVI NO CASTELO DE CURBIÁN    Gonçalo Ozores en Curbián onde chegou ao rayar o sol non fixo mais que deixar apousentados aos seus amigos e dar volta ensiguida pra o campamento de Sampayo. Outido o seu prencipal ouxeto co cerco desta fortaleza, non creyeu do caso ensistir mais; pero por eso non se amostrou disposto á deixar escapar a acasion que se lle presentaba de aproveitarse ben das avantaxes hastra estonces consiguidas. Con tal intento mandoulle os seus legados á Vasco Gomez pra que lle dixesen no seu nome, que o seu ánimo nunca fora ofendelo nin perxudicalo no mais mínimo, pois non podía esquecerse de que eran parentes; que hastra entonces non fixera mais que tratar de defenderse e recobrar o que era seu; que en proba do direitas e leales que eran as suas intincions, que estaba decidido á levantar o cerco das torres de Sampayo e ainda deixar o castro das Seixas, do que [p. 182] acababa de apoderarse, con soila a condicion de que firmase un papel en que renunciase e se apartase de toda aucion e dereito, si algún tivese, á todos e á calquera dos bees, estados e terras perteescentes aa casa de Ulloa, e que dese fiadores que fosen cabaleiros e homes de honra, abonados e de boa fama, de que así o había de cumprir; e que en último caso que reparase si non era tempo de que se puxera tremiño á tantas mortes, á tantos arrases, á tantas queimas, á tantas vingas, á tantas malfeitorias, en fin, como hastra alí se levaban feitas.    Vasco Gomez, que inda continaba asituado no monte Oroso, oyeu os legados algo mais maino do que acustumaba. O mal que Ile sairan as suas contas puxérao un pouco mais brando, e xa non era aquel túzaro e arrabiado de denantes. Machiscou un pouco, e poñendo os beizos a modo de bugina —A voso señor —dixo medio roñando —válelle o que Ile vale; e en canto aos fiadores dareinos porque me da a gana, non porque delo teña eu necesidá, nin obrigacion. O papel estou prestes á firma-lo cando voso señor queira; pero dicídelle que escusa botar tantas roncas; que si eu entrei nos seus bens, foy porque él os abandonou andando escarriado pol-o mundo en pena das suas... turulecadas.    Así que o d' Ulloa recebeu a contesta- [p. 183] cion que lle trajían os seus legados, non tivo labor de mais presa que avisar á dous notarios que viñesen á outorgar a escritura da renuncia, demision e apartamento que Ile facía Vasco Gomez, e firmar a auta da fiadoria que prestaban os cabaleiros presentados por él; os cales se obrigaron con xuramento e baixo pena de encurriren en caso de traucion e aleivosia á estaren e responderen poI-o cumprimento desta aviinça inda contra o mesmo señor de Sampayo. E todo de camiño e sin perder tempo nos dous pirmeiros días que siguiron, percurou que se outorgase a ascritura, e que os fiadores prestaran o xuramento nas maos d' un dos cabaleiros da sua compaña, quedando para o terceir día o prauticar as dilixencias, consiguentes como a entrega dos bens, a toma de posesion, o outorgarse él por entrego de todo, etc... Pero por eso, a cirimonia dos fiadores cando fixeron o xuramento alí en presença dos dous axércitos de corresponder en todo e por todo por Vasco das Seixas, foy cousa moy solenia e que á todos comoveu e lles fixo moita empresion.    Gonçalo Ozores, despachados todos estes requesitos, tornouse para Curbián ledo e satisfeito como calquera pode supoñer. Vía cumpridos todos os seus deseyos, colmadas todas as suas aspiracions, mais do que podía esperarse, galardoados todos os [p. 184] seus esforzos e afans, e non se fartaba de dar gracias á Dios que lle fixera tanto ben e ésto cando á él no humano non Ile quedaba mais que, esquecido e olvidado de todos, deixar os seus osos quizais mal sepultos en terra extrana e anamiga. Na sua maxinacion representábase a pasada grandeza da sua ilustre casa; e animado con estes recordos e cos sucesos outiídos propuxo no seu corazon traballar e punar ca axuda de Dios para facel-a avivecer e ainda para aumentala e esaltal-a mais, si posibre fora. E ben certo que inda Ile faltaba recobrar a parte dos seus estados que lle tiña o Infante e Condestable D. Pedro Enriquez; pero non perdía a esperanza de ao fin, recobral-os tamen, anque tivera que valerse d' outros medios (1).    En Curbián fixo celebrar con moitas festas e arregocixos o recobramento dos seus estados. Bailes, seraos, xustas, cañas, e outras moy vistosas e entretidas adivirticions por espacio de catro días socedéronse cuase sin interrucion naquela casa, que pouco antes paricía sentenciada á sirvir soilo d' apousento pra os mouchos e curuxas. (1) E nafeuto, no ano 1393 por unha escritura fechada en Sárria á pirmeiro d' Octubre, o lnfante D. Pedro cedeulle todal-as terras que lle tiña tomadas desde o ano 1371, á saber, a Ulloa e Monterroso. Despois o Rey D. Enrique confirmou esta cesión no ano 1404. [p. 185]    Gonçalo Ozores, como outros señores do seu tempo, era tamén un escelente tanxedor de viola; e con él tampouco as Musas s' amostraran estrañonas nin hurañas; asi é que d' aquela compuxo moy regulares cancions e trovas e mansobres e leixapres, e pastorelas, e outras moitas modas de métricas composicions, das que estonces se estilaban.    E con tal motivo, como era d' adoito en taes casos, renuyeuse alí un boo fato de ministriles, e xugrares e arromedadores e segreles e trovadores, que ora cantando, ora ripinicando os seus estrumentos, ora discurseando e parrafeando, viñan á dar locemento e novedá aos seraos e a oumentar o bolicio e a foliada e algareo que naqueles días reinou en Curbián.    Por suposto, que Beringuela foy o principal branco das atencions e ousequios de Gonçalo Ozores; e ela pol-a sua parte contribuyeu non pouco á animacion e á alegría das festas. E ainda o d' Ulloa e mais ela, pois tamen era un algo entendida nesto de coprear e versear, trabaron unha moy apraudida e gustosa tenzon, que era á modo d' un diálogo en verso; no cual os dous entrelocutores percuraban á competença facer mostra de inxenio, de chispa e d' agudez.    E ao calor destas festas e ao fume dos ousequios e cortesías, o fogo que no peito [p. 186] d' un e mais d' outro estaba d' atrás aceso, foy ateando hastra o punto que eles non suspiraban por outra cousa, que por que chegase o momento dichoso en que a bendicion do Ceo trabase con baraza que para nunca mais tivese soltadoiro, os seus corazós, que xa o amor tiña tan unidos.    Todo lles sonría; todo se lles puña de cara de rosa; e ao tratarse do casamento, os pais, encluso o de Gonçalo Ozores que se fora espertando e volvendo ao seu, revíanse ao contemprar a futura felicidá dos dous anamorados. Gonçalo Ozores, por eso, quixo aprazal-o para despois que recorrese as suas terras e visitase á todol-os seus vasalles.    Acabadal-as festas, os de Vilar de Mella dicidiron retirarse á unha casa que tiñan na parroquia de Rodieiros, onde pensaban estar de parada. O d' Ulloa oynos acompañando; e despois de deixal-os apousentados na casa, dispideuse hastra o vinturoso día en que viñese buscar aa sua amada pra nunca mais separarse dela.

© 2006 Biblioteca Virtual Galega