BVG     Atrás    Índice de Páxinas

JOYCE MANSOUR (1928-1986)


          A SOMBRA DA MIÑA TOLEMIA

                    Se como carne
                    Se afasto as túas pálpebras das miñas mans
                    Se como o cérebro do meu inimigo
                    vencido
                    Se xunto o meu pube de rata cos teus dentes rillados
                    Non é para me vingar
                    O meu río existe sen atrancos
                    A miña forxa superpoboada de artesáns cegos
                    Só sopraba antes para mellor alporizar a túa paixón
                    Os meus soños só tremaban nos ollos dos crocodilos
                    O amor é a abertura fechada da hostia
                    Arrancados ao chan
                    Lixados de lama e sempre
                    Xesticulantes
                    O meus inimigos o meu inimigo o meu amante
                    Vai divertíndose
                    Danzar sobre a tumba do meu ventre enterrado
                    Unha pasarela de táboas
                    Unha sebe de paus
                    Unha floresta un ovo xigante
                    Unha árbore
                    Un mastro de velas pesadas e máis baixas
                    que o horizonte ollado de fronte cando a lúa non se retira xamais
                    Todo se abanea
                    Un mes un sinxelo mes afástame desta outra herba
                    O meu odio divídese en laios en gotiñas
                    de sangue
                    E se cravo órbitas no globo seminal
                    Da túa carne
                    Se me vingo lapando o paxaro-peixe
                    Aínda virxe na súa cuncha
                    Se emporco o meu leito
                    Se ouveo o teu nome mentres entre os meus queixos nunca selados
                    Polo esquezo
                    E sinto deitar o teu esperma nos meus
                    narices nada conservados
                    Polos resortes da longa noite
                    Ao saír da cal ningúnha sentinela vixía
                    Despertareime de súbito
                    Abondo tarde
                    Bebín a túa vida en trinta noites de rabia
                    Ninguén pode desfacer o mal que fai soñando
                    Só as bágoas na miña noite profunda


INVENTARIO NON EXHAUSTIVO OU O NARIZ DA MEDUSA

                    O que é indecente fai enrusbescer
                    O sangue na cabeza
                    O choque cara a atrás
                    A fuxida cara a adiante
                    Censura
                    Indecente o ataúde coberto cunha bandeira
                    Indecentes os discursos as medallas os mortos no campo de honra
                    Obscena a guerra
                    Indecente a solidade do ancián
                    Obscena a miseria
                    Indecente o biombo que agacha o que agoniza
                    Aos ollos do moribundo
                    Indecentes os indiferentes os benditos si-si os estalinistas
                    Indecente o paso harmónico
                    A pena capital a prisión preventiva
                    Indecentes os asilos
                    Obscena a turtura
                    Indecente a forza armada
                    Que se desprega nos pavementos da cidade en festas
                    Indecente o acné vermello da ferida
                    Todo é lexión salvo a honra
                    Indecente a Academia?
                    Demasiadas honras!
                    Indecentes os que van falar aos mortos
                    A boca enfariñada
                    Indecentes as sondaxes de ril da poboación pasiva
                    Indecente a mordaza
                    Obscena a baioneta
                    Indecente o racismo
                    Obscena a morte.


DO IMPUDOR ATÉ NOS ALIMENTOS


                    Abel
                    O home de seos oprimidos
                    O primeiro morto
                    O mellor amado
                    O que sementou a poeira
                    Na tumba do seu pai crisálida
                    Abel
                    Lume azucarado do falus na boca mesma da tempestade
                    O que bufou a súa vida na gorxa
                    Da noite asfaltada
                    Irmán
                    Ti es quen inventou a sombra antes de coñecer a luz
                    Home de seos pesados e pálido esperma xelado
                    Lucifer
                    O que morreu virxe
                    Soñando todas as guerras
                    Abel de dentes sonoros
                    Maldigo a túa debilidade
                    A tua voz de Venus Calípiga
                    Os teus esaxeros intencionados
                    As túas alegrías ficticias
                    Un día divisarás a mameira
                    Que deita tan docemente
                    A morte


BERROS


                    Déixame amarte
                    Amo o gosto do teu sangue espeso
                    Por longo tempo consérvoo na miña boca sen dentes
                    O seu ardor quéimame a gorxa
                    Amo o teu suor
                    Amo acariciar as túas axilas
                    Bañadas de alegría
                    Déixame amarte
                    Déixame lamber os teus ollos fechados
                    Déixame furalos coa miña lingua pontuda
                    E encher a súa órbita coa miña saliva
                    Déixame cegarte

                    Queres o meu ventre para te alimentares
                    Queres os meus cabelos para te fartares
                    Queres os meus riles os meus seos a miña cabeza rapada
                    Queres que morra lentamente lentamente
                    Que murmure morrendo palabras de neno

                    Quero me mostrar núa aos teus ollos cantantes
                    Quero que me vexas berrando de pracer
                    Que os meus membros dobrados baixo un peso excesivo
                    Te empurren a actos impíos
                    Que os cabelos lisos da miña cabeza oferta
                    Se enrolen ás túas uñas curvas de furor
                    Que permanezas de pé cego e crente
                    A contemplar desde alá cima o meu corpo desplumado


MARIE DOMINIQUE-MASSONI (1947)


                                                                 SEMPRE CON RETRASO

Cada noite, a luz apagada, comezaba unha narración, unha biografía e mesmo, ás veces, oh maravilla, un poema. Á mañá do día seguinte, reemprendía as súas actividades maternais e caseiras: entón, o novo proxecto parecíalle imposíbel. Quería unha obra total, inclasificábel, que fose á vez diario, correspondencia, análise da sociedade, integrando o que ela presentía: a necesaria superación do enfrentamento entre a idealismo e materialismo. O seu texto, portador dun alento de revolta, rebentaría pantallas e espellos nos que ela se facía sombra, convocaría a verdadeira vida. Os poemas, como outros tantos medallóns, disolveríanse, e sería posíbel abrir e comezar a ler a partir de calquer páxina, comprendida a derradeira (como un xornal, unha revista, como un conto, unha novela de aventuras, como cando se fan trampas).

© 2006 Biblioteca Virtual Galega